بررسی شیوع آنتی بادی های ضد ویروس سایتومگال در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور

عفونت با ویروس سایتومگال (CMV) یکی از عوارض انتقال خون می باشد که در افراد مبتلا به نقص ایمنی نظیر دریافت کنندگان پیوند، افراد تحت درمان با داروهای سرکوب کننده ایمنی، مبتلایان به ایدز، بیماران مبتلا به تلاسمی و نوزادان نارس مشکلاتی را ایجاد می نماید.
با توجه به اهیمت این عفونت در دریافت کنندگان مکرر خون و عفونت CMV به دنبال انتقال خون، نیز با توجه به گزارش های متعدد از شیوع آنتی بادی های ضد CMV در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور، آنتی بادی های IgG و IgM ضد ویروس، در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور که سابقه دریافت موارد متعدد خون داشتند در مقایسه با اهداکنندگان خون بررسی شده اند.
در این مطالعه توصیفی، آنتی بادی های ضدCMV (IgGوIgM) در سرم 55 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور در مقایسه با 1040 فرد اهدا کننده خون به روش الایزا مورد بررسی قرار گرفتند. جهت مقایسه نتایج بین گروه ها از نظر شیوع آنتی بادی ها از آزمون کای دو (Chi-square) استفاده گردید.
45 نفر از بیماران طحال برداری نشده بودند. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که شیوع IgG ضد CMV در گروه شاهد 89.6 درصد و در گروه بیمار 100 درصد می باشد که از نظر آماری فاقد اختلاف معنی دار می باشد. شیوع IgM ضد CMV در گروه شاهد 0.4 درصد و در کل بیماران 9.1 درصد می باشد که از نظر آماری دارای اختلاف معنی دار است (P<0.001). همچنین به تفکیک شیوع این آنتی بادی در گروه بیماران طحال برداری شده 30 درصد و در بیماران طحال برداری نشده 4.5 درصد می باشد.
عدم اختلاف معنی دار بین شیوع IgG در گروه شاهد و بیماران، بیانگر شیوع بالای این عفونت است و لزوم کاربرد فرآورده های کم لکوسیت برای گیرندگان در معرض خطر را یادآور می شود. همچنین اختلاف شیوع IgM در گروه بیماران طحال برداری شده و طحال برداری نشده بیانگر نقش طحال در پالایش عوامل عفونی و تولید IgM می باشد.