تاثیر استفاده از سطوح مختلف دانه کتان بر عملکرد، قابلیت هضم مواد مغذی و فراسنجه های خونی گوساله های شیرخوار

در این آزمایش از 15 راس گوساله نر هلشتاین تازه متولد شده که وزن اولیه آنها 5/4±41  کیلوگرم و سن آنها نیز یک هفتگی بود، استفاده شد. این آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تیمار و پنج تکرار انجام شد. تیمارها شامل: 1- تیمار شاهد بدون دانه کتان، 2- تیمار حاوی 5 درصد دانه کتان و3- تیمار حاوی 10 درصد دانه کتان بود. دانه کتان جایگزین ذرت و کنجاله سویا در جیره استارتر شد. کل دوره آزمایش 60 روز بود. جیره ها به صورت پلت در اختیار گوساله ها قرار گرفت. برای اندازه گیری قابلیت هضم مواد مغذی، نمونه گیری از مدفوع و خوراک مصرفی گوساله ها به مدت 5 روز در پایان دوره آزمایش انجام شد و سپس قابلیت هضم نمونه ها با استفاده از مارکر داخلی (خاکستر نامحلول در اسید) در آزمایشگاه انجام پذیرفت. همچنین خون گیری برای اندازه گیری فراسنجه های خونی در پایان دوره انجام شد. سطوح مختلف دانه کتان تاثیر معنی داری روی پارامترهای عملکردی از جمله وزن انتهای دوره، افزایش وزن روزانه، مقدار ماده خشک مصرفی روزانه و ضریب تبدیل خوراک نداشت. افزودن دانه کتان به استارتر گوساله ها تاثیر معنی داری روی قابلیت هضم ماده خشک (0498/0P=)، پروتئین خام (0067/0P=)، الیاف نامحلول در شوینده خنثی داشت (0249/0P=). تیمارهای دارای سطوح 10 درصد و 5 درصد به ترتیب بیشترین میزان قابلیت هضم ماده خشک را داشتند. بیشترین مقدار قابلیت هضم پروتئین خام و قابلیت هضم الیاف نامحلول در شوینده خنثی مربوط به تیمار دارای 5 درصد کتان بود. تیمارهای آزمایشی دارای سطوح مختلف دانه کتان تاثیر معنی داری روی مقدار نیتروژن اور ه ای خون داشت (0047/0P=) طوری که بیشترین میزان نیتروژن اوره ای خون به ترتیب مربوط به تیمارهای حاوی سطوح 5 درصد و 10 درصد دانه کتان بود. با توجه به اینکه تیمارها از نظر میزان ماده خشک، افزایش وزن روزانه، وزن نهایی گوساله ها معنی دار نبودند و همچنین به دلیل بهبود هضم مواد مغذی در تیمارهای دارای 5 درصد بذر کتان، توصیه می شود در جیره گوساله های شیرخوار  از سطح 5 درصد دانه کتان به عنوان منبع انرژی و پروتئین استفاده شود.