رابطه ناسازگاری‎های عاطفی بر نشانه‎ های سلامت با نقش میانجی فرسودگی شغلی و فشار بین ‎فردی در بین پرستاران زن شاغل در چند بیمارستان‎ نظامی تهران

در یک سازمان سالم، سلامت جسمی، روانی و عاطفی کارکنان به اندازه تولید و بهره وری اهمیت دارد. در این مطالعه، به تعیین رابطه ناسازگاری های عاطفی بر نشانه های سلامت با میانجی گری فرسودگی شغلی و فشار بین فردی در بین پرستاران زن شاغل در بیمارستان های نظامی شهر تهران پرداخته شد.

مطالعه توصیفی-هبستگی حاضر در بین پرستاران زن شاغل در سه بیمارستان نظامی شهر تهران در سال 1397 انجام شد. تعداد 214 پرستار زن با استفاده از روش خوشه ای در دسترس و به صورت تصادفی وارد مطالعه شدند. به منظور جمع آوری داده ها از چهار پرسش نامه فرسودگی شغلی، سلامت عمومی، فشار و مشکلات بین فردی و ناسازگاری استرنبرگ استفاده گردید که توسط پرستاران تکمیل شدند. داده ها با استفاده از روش تحلیل عاملی تاییدی و الگوسازی معادلات ساختاری و نرم افزار SMARTPLS 2 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

فرسودگی شغلی با ضریب تعیین 945/0 بر نشانه های سلامت و فشار بین فردی تاثیر مثبت و معناداری داشت (05/0>p). همچنین ناسازگاری های عاطفی بر فشار بین فردی تاثیر معناداری داشت (05/0>p) و با توجه به مثبت بودن ضریب مسیر، می توان گفت با 95 درصد اطمینان، رابطه دو متغیر مثبت و معنادار بود و ناسازگاری های عاطفی توانستند3/67% از تغییرات سلامت عمومی را توضیح دهند.

ناسازگاری های عاطفی بر نشانه های سلامت با نقش میانجی فرسودگی شغلی و فشار بین فردی در بین پرستاران زن شاغل در بیمارستان های نظامی تهران موثر است. نتایج پژوهش حاضر لزوم توجه بیشتر به سلامت روان پرستاران به ویژه پرستاران زن شاغل در مراکز نظامی را نشان می دهد.