سبک فکری شاعران طنزپرداز در دوره پهلوی دوم (مطالعه موردی، وضعیت ادارات)

به دلیل وجود برخی معضلات سیاسی- اجتماعی از یکسو و گسترش مطبوعات از سوی دیگر ، عصر پهلوی دوم، دوره رونق طنز در ادبیات فارسی معاصر به شمار میرود. بر اساس یکی از مهمترین نظریه های طنزگویی (انگیزه اصلاح گرایانه)، طنز انتقاد غیرمستقیم از مفاسد و پلیدیهای جامعه، به نیت اصلاح آنهاست. ما در این مقاله به روش توصیفی، تحلیلی و متکی بر مطالعات کتابخانه ای، وضعیت ادارات در اشعار طنز دوره پهلوی دوم را بررسی کرده ایم. نتیجه نشان میدهد که هرکدام از طنزسرایان این عصر به  فراخور حال و مقامشان، وضعیت ادارات دوره خود را به نقد کشانده اند. دادگستری، مجلس شورای ملی، شهرداریها، اداره پلیس و... از جمله نهادهای اجتماعی هستند که شاعران طنزسرا، به دقت به آنها پرداخته و معضلات مربوط به آنها را، موشکافانه بررسی کرده اند. اگرچه ممکن است بیشتر طنزهای سیاسی- اجتماعی هرعصری(بویژه طنزهای ژورنالیستی) بیان اوضاع روز یک جامعه باشد، اما یقینا بعدها بخش مهمی از تاریخ سیاسی- اجتماعی آن کشور خواهد بود. بنابراین کاوش در طنزهای ادبیات معاصر از بهترین راه های شناخت تاریخ معاصر ایران است.