اثربخشی آموزش شوخ طبعی بر بهزیستی سالمندان

شوخ طبعی به عنوان جزیی از روان شناسی مثبت نگر، مفهوم فراگیر و چندگانه ای دارد. با توجه به اهمیت و نقش شوخ طبعی در سلامت جسمانی و روانی افراد و شیوع بالای مشکلات جسمانی و روان شناختی در دوران سالمندی در همین راستا پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش شوخ طبعی بر بهزیستی سالمندان انجام شد. این مطالعه از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه افراد سالمند ساکن شهر جم از توابع استان بوشهر در سال 1398-1397 بود. در این پژوهش 42 فرد سالمند با تخصیص تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. گروه مداخله 8 جلسه برنامه آموزش شوخ طبعی مک گی را دریافت کرد و گروه کنترل آموزشی ندیدند. در انتهای مطالعه 38  نفر وارد تحلیل شدند. جمع آوری داده ها در این پژوهش با استفاده از شاخص پنج سوالی بهزیستی سازمان بهداشت جهانی انجام شد. داده ها پس از ورود به نرم افزار SPSS نسخه 24 با روش تحلیل کوواریانس تک متغیری تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که بین گروه مداخله و کنترل از نظر بهزیستی تفاوت معنی داری وجود داشت. به عبارت دیگر، آموزش شوخ طبعی، باعث افزایش بهزیستی در افراد سالمند شد (001/0>P). بنابراین بکارگیری برنامه آموزش شوخ طبعی توسط روان شناسان و متخصصان حوزه سلامت روان در سطوح مختلف پیشگیری می تواند مفید واقع شود.