اثربخشی روان نمایشگری برسازگاری اجتماعی و بهزیستی فاعلی در سالمندان

همز مان با آغاز سالمندی، افراد به تدریج برخی از کارکردهای فیزیولوژیک، روانی و اجتماعی خود را از دست می دهند. سلامت روانی و وضعیت عاطفی از مهمترین عوامل پیش بین سطح عملکرد سالمندان هستند و بهبود روانی و وضعیت عاطفی سالمندان به آنها کمک می کند که به رغم مشکلات جسمانی، عملکرد مطلوب اجتماعی خود را نیز حفظ کنند. بنابراین هدف این پژوهش بررسی اثربخشی روان نمایشگری بر سازگاری اجتماعی و بهزیستی فاعلی در سالمندان بود. روش این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش، تمامی سالمندان مراکز روزانه شهر تهران در سال 99-98 بودند. پس از تکمیل سیاهه سازگاری اجتماعی بل، مقیاس رضایت از زندگی دینر و مقیاس شادکامی فاعلی لیوبمیرسکی و لپر، 30 نفر از سالمندان به صورت در دسترس که کمترین نمره را در هر مولفه کسب کردند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه  (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش 10 جلسه 90 دقیقه ای تحت آموزش روان نمایشگری قرار گرفتند و گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیری نشان داد روان نمایشگری بر بهزیستی فاعلی سالمندان اثر مثبت معنادار دارد، اما اثر آن بر سازگاری اجتماعی سالمندان معنادار نبود. بر اساس یافته های این پژوهش می توان از روان نمایشگری به عنوان یک روش مناسب برای افزایش بهزیستی سالمندان سود جست. چرا که روان نمایشگری به مراجع اجازه می دهد تا از طریق ایفای نقش، به آزادسازی افکار، انگیره های پنهان و حالت های هیجانی خود از قبیل خشم، ناراحتی و خوشحالی بپردازد و افکار درونی و انگیزه های درونی خود را برون ریزی کند.