امکان سنجی طرح های راهبردی - ساختاری در هدایت توسعه ی شهری، مطالعه موردی: کلان شهر تبریز

با توجه به رشد جمعیت و افزایش مهاجرت به شهرها، توسعه ی غیرقابل کنترل نواحی شهری، خلق سکونتگاه های جدید، کاهش سطح رفاه انسانی و بروز مشکلات فراوان شهری بویژه در کشورهای در حال توسعه، ضرورت توجه به تدوین الگوی بهینه ی طرح های توسعه ی شهری و تغییر آن از رویکرد ایستا و سنتی به رویکردی منعطف، مشارکتی و استراتژیک و راهبردی احساس می شود. از اینرو در این تحقیق به دنبال امکان سنجی طرح های راهبردی - ساختاری در هدایت توسعه ی شهری در کلان شهر تبریز می باشیم. روش تحقیق در مطالعه ی حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر ماهیت و روش، توصیفی- تحلیلی می باشد. جامعه ی آماری تحقیق شامل مدیران، کارشناسان و نخبگان دانشگاهی آگاه بر مسایل و مشکلات شهری در کلان شهر تبریز می باشد که حجم نمونه بر اساس روش نمونه گیری گلوله برفی 200 نفر برآورد شده است. برای  تجزیه و تحلیل داده های این تحقیق از مدل های استراتژیک SWOT، SOAR و روش معادلات ساختاری در نرم افزار Amos استفاده شده است. نتایج این تحقیق نشان می دهد که مهم ترین اصل در تحقق پذیری طرح های راهبردی - ساختاری در هدایت توسعه ی کلان شهر تبریز نظام برنامه ریزی و مدیریت شهری با امتیاز 93/0 بوده و در رتبه ی بعدی نظام اقتصادی و سیاسی به ترتیب با ارزش 85/0 و 72/0 قرار دارند. همچنین در بین متغیرها واگذاری اختیارات و بخشی از وظایف تصمیم سازی و تصمیم گیری به سطوح پایین (محلی)؛ توجه به نقش مردم در نظام تهیه و تدوین و تصویب طرح؛ و توجه به بنیه ی مالی - تجهیزاتی و تشکیلاتی شهرداری ها به عنوان اهرم های اجرایی طرح دارای بیشترین امتیاز می باشند که به ترتیب ارزش آنها 91/0، 85/0 و 82/0 بوده است.