مدل یابی روابط میان پنج عامل بزرگ شخصیت و تاب آوری، با در نظر گرفتن عزت نفس به عنوان متغیر میانجی

تاب آوری فرایندی پویا است که باعث می شود افراد با مسایل تنیدگی‎زای زندگی به طور کارآمدی کنار بیایند.

آزمون مدل نظری رابطه میان پنج عامل بزرگ شخصیت و تاب آوری با میانجی گری عزت نفس، هدف مطالعه حاضر بود.

روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه مردان و زنان 18 سال به بالای منطقه 6 شهر تهران در سال 1397 بود. نمونه پژوهش شامل 252 شهروند در دامنه سنی 18 تا 64 سال بود که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. از این تعداد، 154 نفر مرد و 98 نفر زن بودند. ابزارهای پژوهش شامل سیاهه تاب آوری کانر و دیویدسون (2003)، مقیاس عزت نفس روزنبرگ (1965) و فرم کوتاه سیاهه شخصیتی نیو (1985) بود. داده های پژوهش با استفاده از روش همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر، تجزیه و تحلیل شدند.

یافته ها: 

نتایج حاصل از روش تحلیل مسیر نشان داد که عزت نفس فقط در رابطه روان رنجورخویی، برون گرایی و خوشایندی با تاب آوری نقش واسطه ای دارد. به بیان دقیق تر، خوشایندی فقط تاثیر غیر مستقیم (P<0/001)، وظیفه شناسی فقط تاثیر مستقیم (P<0/05)، روان رنجورخویی و برون گرایی تاثیر مستقیم و غیرمستقیم (P<0/001)، و گشودگی به تجربه نیز هیچ گونه تاثیر معناداری بر تاب آوری نداشت (P>0/15).

نتیجه گیری:

 براساس نتایج حاصل از پژوهش، توجه به متغیرهایی چون روان رنجورخویی، برون گرایی، خوشایندی، وظیفه شناسی و عزت نفس به عنوان عوامل موثر بر تاب آوری و همچنین توجه به عزت نفس به عنوان میانجی رابطه روان رنجورخویی، برون گرایی و خوشایندی با تاب آوری، می تواند به درک بیشتر رابطه میان متغیرهای مذکور بینجامد.