تجلی نقد بر روند تولید عکاسانه از منظر حقایق سوبژکتیو

نقد عکس </span>ها درحکم اشیای مادی، دامنه نمایگی آنها را نیز توسعه می </span>دهد. زمانی که عکس </span>ها درحکم شیء تلقی شوند، با حواس دیگر رابطه پیدا می </span>کنند و باز هم پیوند آنها با جهان واقعی مادی محکم </span>تر می </span>شود. این نمایگی تنها متعلق و وابسته به تصویر نبوده و به مادیت خود عکس </span>ها </span>نیز وابسته است و این بدین معنا است که آنچه به مادیت عکس معنا می </span>بخشد درواقع پیوندی است که میان عکس با جهان برقرار می </span>شود و آنها را از تصاویر صرفا مادی </span>گرا به اشیایی عاطفی، تاریخی، اسنادی و... تبدیل می </span>سازد که گاه موجبات لذت و گاه موجبات آگاهی را فراهم می </span>آورند. عبور از تولیدات عکاسانه به صرف آسیب </span>دیدگی </span>های مادی، همواره مانند موجودی است که پیر شده است اما کنار گذاشته نمی </span>شود بلکه مجموعه </span>ای </span>از مفاهیم را در درون خود به جای گذاشته است که معنا را بر ماده برتری می </span>نهد و موجبات هویت </span>بخشی را فراهم می </span>آورد. در این میان چهره </span>نگاری را می </span>توان یکی از مهم </span>ترین این تصاویر به حساب آورد زیرا که علاوه برحکم ارایه </span>کننده مدرکی راجع به نمود ظاهری سوژه </span>هایشان گاهی آشکارکننده مفاهیم ذاتی و درونی آنها نیز به شمار می </span>روند.</span></span></div>