مقایسه ناپایداری کروموزومی آمینوسیت های انسانی در کشت های اولیه و طولانی مدت تحت تاثیر دو محیط کشت AmnioMAX II و DMEM

پیشرفت های اخیر در پزشکی بازساختی گرایش به جستجو برای منابع سلول های بنیادی پایدار، ایمن و در دسترس با پتانسیل های درمانی افزایش داده است. اگر چه پایداری ژنتیکی سلول های بنیادی که در سلول درمانی بالینی مورد استفاده قرار می گیرند بسیار حایز اهمیت است، اما ارتباط بین گسترش سلول های بنیادی و ناپایداری کروموزومی (CIN) آنها هنوز به طور کامل روشن نشده است. در جستجو برای منابع قابل اعتماد سلول های بنیادی، سلول های مایع آمنیوتیک انسان (hAFCs) می تواند به عنوان یک منبع بالقوه مورد توجه قرار گیرند.

در این تحقیق با استفاده از تست های سیتوژنتیکی، ناپایداری کروموزومی در آمنیوسیت های انسانی کشت شده در پاساژهای مختلف و تحت تاثیر دو محیط کشت متفاوت مورد بررسی قرار می گیرد.

hAFCs تحت تاثیر دو محیط مختلف شامل AmnioMAX II و DMEM کشت داده شد. در انتها سلول های تکثیری برای کاریوتایپ G-banding استاندارد روی اسلاید تثبیت و مورد استفاده قرار گرفتند. همچنین سلول های پیر (در پاساژهای بالاتر) تحت تاثیر دو محیط متفاوت از نظر آنیوپلوییدی و پلی پلوییدی با تکنیک FISH (هیبریدسازی درجا به کمک فلورسنت) با استفاده از دو مجموعه پروب شامل PID I (X-13-18-21)  و  PID II (Y-15-16-22) مورد بررسی قرار گرفتند.

نتایج حاصل از کشت 650 مورد نمونه مایع آمنیون تا حداکثر 3 پاساژ نشان دهنده عدم وجود ناپایداری کروموزومی ناشی از کشت بود بجزء 6 مورد (در کمتر از 1% از سلول های مورد بررسی) که در آنها مواردی از پلی پلوییدی شامل موزاییک دیپلویید- تریپلویید و دیپلویید- تتراپلویید مشاهده شده است. علاوه بر این، ارزیابی نرخ آنیوپلوییدی در hAFC های پیر نشان داد که میزان کل ناهنجاری های کروموزومی سلول های مورد بررسی در محیط AmnioMAX II حدود 4/4% و در محیط DMEM حدود 9/9% گزارش شد.

hAFC ها ناپایداری کروموزومی پایینی را در هر دو وضعیت پرولیفراتیو و پیری نشان می دهند، بنابراین می توان آنها را به عنوان یک کاندید و منبع مناسب سلول های بنیادی بالقوه در پزشکی بازساختی مورد توجه قرار داد.