تاثیر 12 هفته تمرین مقاومتی بر بیان گلوگز-6- فساتاز و فسفو انول پیروات کیناز در سلول های کبدی، سطوح گلوکز و عملکرد سلول های بتا در رت های دیابتی نوع 2

افزایش رهاسازی گلوکز کبدی به دلیل اختلال در عملکرد آنزیم های موثر در فرآیند گلوکونیوژنز کبدی از مشخصه های اصلی دیابت نوع 2 است. هدف از انجام تحقیق حاضر تعیین تاثیر 12 هفته تمرین مقاومتی بر بیان گلوکز 6 فسفاتاز (G6Pase) در سلول های کبدی و همچنین سطوح گلوکز و عملکرد سلول های بتا در رت های دیابتی نوع 2 انجام بود.

در این مطالعه تجربی، 16 رت نر نژاد ویستار با میانگین وزنی 20±220 گرم به طور تصادفی در دو گروه تمرین مقاومتی (8 = n) و گروه کنترل (8 = n) قرار گرفتند. رت ها با تزریق نیکوتین آمید به مقدار 95 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و بعد از 15 دقیقه تزریق STZ به مقدار 55 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت درون صفاقی دیابتی شدند. گروه تمرین مقاومتی 12 هفته، 5 جلسه در هفته در قالب 3 دوره 6 تکراری در هر جلسه تمرینات خود را انجام دادند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، متغیرهای تحقیق اندازه گیری شدند. جهت تجزیه و تحلیل استنباطی داده ها از آزمون تی مستقل استفاده شد.

یافته ها: 

در مقایسه با گروه کنترل، تمرینات مقاومتی به کاهش معنی دار گلوکز ، عملکرد سلول های بتا و کاهش بیان G6Pase در سلول های کبدی منجر شد.

بحث و نتیجه گیری: 

به نظر می رسد نتایج حاصل از تحقیق حاضر تایید کننده نقش تمرین مقاومتی در بهبود تغییرات سطح گلوکز و عملکرد سلول های بتا و همچنین بیان ژن های گلوکونیوژنیک کبدی نسبت می باشد.