دراسه عن الالوهیه والقدسیه السلطانیه فی الشعر الجاهلی

شعر جاهلی به عنوان قدیمی ترین شعر عربی، در بردارنده بسیاری از باورها، عادات، ارزش ها، خرافات و اساطیر است و در واقع می توان آن را بخشی از تاریخ و فرهنگ یا هویت مردم جاهلی به شمار آورد. باور به الوهیت و قداست شهریاری از جمله فرهنگ دینی- اعتقادی شاعران این دوره است که در این پژوهش قصد داریم آن را با تکیه بر روش توصیفی-تحلیلی مورد بررسی قرار دهیم. دستاورد های این پژوهش نشان می دهد که برخی از شاعران دوره جاهلی، صفاتی همچون پیراستگی از عیوب و نواقص، توان نازل کردن باران، شفابخشی، حیات بخشی و بارور ساختن و عبادتی نظیر سجده گزاری برابر شهریاران را که همه آنها مختص ذات مقدس خداوند است، برای شهریاران به کار گرفته اند و یا شهریاران را به عناصر مقدس اساطیری نظیر خورشید، ماه و بهار تشبیه کرده اند که همگی از قداست و الوهیت آنها حکایت دارد. این باورهای شرک آمیز که نزد شاعر جاهلی، جنبه قدسی و نمود روانشناختی داشتند، با مفاهیمی چون قدرت و شکوه، میل به جاودانگی، باروری و برکت پیوند یافته است و تنها ابزاری برای بیان افکار شاعرانه بودند و پس از ظهور اسلام از میان رفتند.