دور نظریه الحقول الدلالیه فی تحلیل التجربه الشعریه عند الشاعر (تحلیل ابیات من خمریه ابن الفارض نموذجا)

میدان های معنایی یکی از نظریه های اصلی در علم معنا شناسی است. میدان معنایی به مجموعه واژگانی گفته می شود که در معنا با یک دیگر مرتبط بوده و ذیل یک واژه عام قرار می گیرند. به کارگیری این نظریه می تواند راهکاری برای تحلیل جهان متن شاعر باشد. نگارندگان در این مقاله بر آنند تا با روش استنادی-تحلیلی و به کارگیری این نظریه، ابیاتی از خمریه ابن فارض را به عنوان نمونه تحلیل نمایند. در تحلیل مورد نظر، روابط معنایی جدیدی بین واژگان آشکار می گردد؛ مفاهیمی چون: عشق ازلی، محبت پروردگار، انوار الهی، مشاهده و تجلی، هدایت و راه یافتن به سوی سعادت و همچنین مفهوم فراگیر روح بخشی می الهی هر کدام یک میدان معنایی را در اشعار تحلیل شده، تشکیل داده اند و واژگان مرتبط ذیل آن ها قرار گرفته است. در نتیجه، با کاربست نظریه میدان های معنایی در این مقاله، هندسه معنایی هر بیت با تحلیل میدان های معنایی مماس ذیل میدان معنایی کلی بیت  به شکلی منسجم تحلیل می گردد و مجموعه میدان های معنایی برخاسته از هر بیت ذیل میدان کلی عرفان ابن فارض قرار گرفته و در نهایت جهان متن شاعر را تشکیل می دهد. چنین روندی در معناگشایی، ضمن اینکه کارکرد نظریه مورد نظر را در سطوح فراتر از بررسی واژه روشن می سازد، در نهایت، جلوه های متفاوتی از زیبایی نهفته در معنا را نیز آشکار می سازد.