نقش میانجی مکانیسم های دفاعی در رابطه بین سیستم های مغزی رفتاری با ناگویی هیجانی در دانشجویان دانشگاه فرهنگیان ساری

هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی مکانیسم های دفاعی در رابطه بین سیستم های مغزی رفتاری با ناگویی هیجانی در دانشجویان دانشگاه فرهنگیان ساری بود.

جامعه ی آماری شامل تمام دانشجویان دانشگاه فرهنگیان ساری در سال تحصیلی 98-1397 بود. از این جامعه ی آماری, نمونه ای به تعداد 234 نفر با روش تصادفی طبقه ای انتخاب شد. برای سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامه مکانیسم های دفاعی (DSQ) و پرسشنامه سیستم های بازداری و فعال ساز رفتاری کارور و وایت و پرسشنامه ناگویی هیجانی استفاده شد. ارزیابی مدل پیشنهادی با استفاده از الگویابی معادلات ساختاری انجام گرفت.                                                       

سیستم های مغزی-رفتاری و مکانیسم های دفاعی نقش مستقیم بر ناگویی هیجانی دارند(01/0p <). سیستم فعال سازی رفتاری و مکانیسم دفاعی رشد یافته اثر منفی و معنی داری بر ناگویی هیجانی و سیستم بازداری رفتاری و مکانیسم های دفاعی (سبک دفاعی رشد نایافته و سبک دفاعی روان رنجور) اثر مثبت و معنی داری بر ناگویی هیجانی را نشان دادند. همچنین سیستم های مغزی-رفتاری با نقش میانجی مکانیسم های دفاعی بطور غیرمستقیم بر ناگویی هیجانی نقش داشت(01/0p <). بنابراین مدل پیشنهادی روابط علی بین متغیرهای مذکور از برازش قابل قبولی برخوردار بود.                          

سیستم های مغزی رفتاری در قالب یک مدل علت شناسی در نقش عوامل آسیب پذیری با نقش میانجیگری مکانیسم دفاعی در به وجود آمدن ناگویی هیجانی  نقش دارند.