تاثیر چهار هفته بارگیری با روغن ماهی بر پاسخ التهابی و تغییرات سطوح نیتریک اکساید و ذرات رادیکالی آزاد پلاسمایی در پاسخ به فعالیت وامانده ساز

روغن ماهی به عنوان عاملی ضد التهابی است که تحقیقات مختلف حاکی از نقش موثر آن بر کاهش التهاب و بهبود عملکرد بوده اند اما با این حال نقش آن بر خستگی محیطی و میانجی های دخیل در آن هنوز مشخص نیست. لذا تحقیق حاضر با هدف سنجش نقش روغن ماهی بر التهاب و میانجی های دخیل در خستگی محیطی شامل نیتریک اکساید و ذرات رادیکالی آزاد انجام پذیرفت. بدین منظور 20 آزمودنی سالم (سن: 64/2 ± 90/26 سال، وزن 42/10±33/78 کیلوگرم، درصد چربی 46/5±4/18 درصد) به صورت نمونه در دسترس انتخاب گردیده و به طور تصادفی در دو گروه روغن ذرت و روغن ماهی قرار گرفتند و به مدت چهار هفته مقادیر 6 گرم مکمل را همراه با وعده های غذایی خود دریافت نمودند. قبل و بعد از چهار هفته مکمل دهی، آزمودنی ها آزمون بروس تعدیل شده را تا واماندگی انجام دادند و پیش، بلافاصله بعد و 20-دقیقه بعد از پایان آزمون نمونه خونی از ورید بازویی آزمودنی ها گرفته شد. اندازه گیری سطوح پلاسمایی فاکتور کشنده توموری (TNF-α)، نیتریک اکساید (NO) و ذرات رادیکالی آزاد (ROS) با استفاده از روش الایزا انجام پذیرفت. برای تحلیل آماری داده ها نیز از نرم افزار آماری SPSS 19 استفاده گردید و سطح معناداری معادل 05/0P< در نظر گرفته شد. نتایج تحقیق حاضر در رابطه با سطوح پایه حاکی از کاهش معنادار TNF-α و افزایش NO در پاسخ به چهار هفته مکمل دهی بود (05/0P<). از سوی دیگر تفاوت معناداری میان دو گروه در تغییرات NO پس از فعالیت (034/0P=، 64/5F=) و ریکاوری (011/0P=، 83/8F=) و TNF-α پس از ریکاوری (015/0P=، 38/7F=) مشاهده گردید. نتایج این تحقیق حاکی از تاثیر مکمل دهی بر کاهش سطح پایه التهاب بوده و لذا به نظر می رسد که این عامل منجر به افزایش سطح پایه NO شده است و لذا از این طریق خستگی در آزمودنی ها کاهش نشان داده است. ضمن آنکه میزان افزایش در NO هم پس از فعالیت کاهش داشته است که احتمالا به دلیل کاهش فشار ناشی از فعالیت بر آزمودنی ها بوده است.