چگونگی کنترل و تشخیص حملات بیوتروریسم در منابع آب

بیوتروریسم شامل استفاده عمدی از پاتوژنهای میکروبی یا محصولات مشتق شده از میکروارگانیسم ها می باشد تا به انسان، دام یا محصولات کشاورزی آسیب برساند. رقیق کردن آب آلوده شده به عوامل بیوتروریسمی، روش های تصفیه فیزیکی، شیمیایی (هیپوکلریت، پراکسید هیدروژن، اسید پراستیک، فرمالدیید، گلوتارالدیید، هیدروکسید سدیم، اتیلن اکسید، کلرید دی اکسید و ازن) برای غیرفعال کردن میکروارگانیسم های وارد شده به منبع آب و روش های تصفیه آب برای حذف فیزیکی (انعقاد / لخته سازی، صافی شنی، کربن فعال) و غیرفعال کردن عوامل بیماری زا و انگل ها (ضد عفونی، نرم کننده آب)، برای کنترل عوامل بیوتریریسم در آب می تواند مورد توجه باشد. همچنین روش هایی مانند اسمز معکوس (RO) که قادر به حذف کیست های تک یاخته، باکتریها، ویروس ها و بیوتوکسین ها است یا استفاده از UV و تابش گاما که اسپورهای باسیلوس را غیرفعال می کنند نیز جزو روش های پیشنهاد شده می باشند. از آنجا که اووسیست های کریپتوسپوریدیوم به طور موثر توسط مواد گندزدا غیرفعال نمی شوند لذا حذف آنها از آب، نیاز به صافی شنی مناسب دارد. سیستم های هشدار دهنده اولیه (EWS) شامل آنالیز فیزیکی (کاوشگرهای آنلاین pH ، هدایت، اکسیژن محلول یا کدورت)  و آنالیز شیمیایی (پروب های تحلیلی مختلف آنلاین برای اندازه گیری آنیونهایی مثل کلرید، نیترات، نیترات، کاتیون ها، فلزات خاص، کلروفیل و ترکیبات آلی) در دسترس هستند که می تواند بسته به نوع آلاینده مورد استفاده قرار گیرند. روش های مولکولی برای تشخیص پاتوژن ها و انگل های انسانی، نشانگرهای زیستی آنلاین برای شناسایی سموم شیمیایی، غلظت بیوتوکسین و عوامل بیوتروریسم جزو روش های ارجح می باشند.