ارزیابی عملی استفاده از بتن های سبک خودتراکم در احداث سازه های بتن آرمه

به عقیده بسیاری، بتن خود تراکم یا SCC را می توان بتن آینده دانست. مهمترین قابلیت بتن خودتراکم، توانایی جریان یافتن تحت وزن خود، پرکردن فضای موردنیاز و یا قالب به طور کامل، و ایجاد یک مخلوط چگال و به مقدار کافی همگن در بین میلگردهای اعضای بتن آرمه، بدون نیاز به ویبره می باشد. اما روانی بیش از حد این بتن، فشار وارد بر قالب بندی را افزایش می دهد، به طوری که در لحظات اول بتن ریزی، فشار قابل توجهی بصورت هیدرواستاتیکی بر جدار قالب وارد می شود. لذا کاهش وزن بتن های خودتراکم می-تواند یکی از روش های کاهش فشار وارد بر قالب بندی باشد. همچنین واضح است که کاهش چگالی بتن، اثر محسوسی بر کاهش وزن سازه داشته و به کاهش ابعاد اعضای سازه ای خواهد انجامید. اما از سوی دیگر همواره نگرانی هایی در خصوص جداشدگی سبک دانه ها در هنگام حمل و یا بتن ریزی وجود دارد. در این پژوهش، قابلیت حفظ همگن بودن مخلوط و مشخصات مکانیکی بتن سبک خودتراکم LWSCC ساخته شده با سبک دانه های رایج در کشور شامل اسکوریا ، لیکا و پومیس در صورت استفاده کاربردی از آن در ستون های بتن آرمه، به کمک روش های نیمه مخرب و غیرمخرب بررسی می شود. برای رسیدن به این هدف، ستون های بتن مسلح ساخته شده با بتن سبک خودتراکم، به کمک آزمایش نیمه مخرب مغزه گیری به منظور تعیین مقاومت فشاری و نفوذناپذیری و آزمایش غیر مخرب التراسونیک در ارتفاع های مختلف ستون ها، مورد بررسی قرار گرفته اند. نتایج نشان داد که سبکدانه اسکوریا در مقایسه با سایر سبکدانه-های مورد بررسی در این تحقیق، در مجموع عملکرد بهتری در بتن سبک خودتراکم داشته است.