سیاستگذاری دولت در حوزه تامین اجتماعی در ایران پس از انقلاب براساس مدل جزئی-تدریجی

موضوع این مقاله بررسی چالش های سیاست های دولت در حوزه تامین اجتماعی در ایران پس از انقلاب است. سیوال اصلی تحقیق این است که سیاستگذاری دولت در ایران در طول چهار دهه پس از انقلاب چگونه بوده و چه چالش ها و موانعی را پیش روی خود داشته است؟ فرضیه اصلی این پژوهش آن است که رویکرد دولت های ایران پس از انقلاب در حوزه تامین اجتماعی به شکل جزیی و تدریجی و مبتنی بر تغییرات حداقلی بوده و با چالش هایی همچون فقدان نگرش سیستمی و جامع نگر، عقلانیت محدود در تصمیم سازی و همچنین گذشته گرایی، پرهیز از تغییرات بنیادین و وفاداری به تغییرات جزیی و تدریجی روبرو بوده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که دولت ها به واسطه مشکلاتی همچون نقص اطلاعات، نقص قدرت تحلیل یا ترس از تغییرات رادیکال و محافظه کار بودن در حوزه تامین اجتماعی و بیمه در ایران دست به تغییرات بنیادین نزده اند و دولت های جدید هم صرفا لایه ای ناچیز از تغییرات را اضافه کرده اند که تغییر بنیادین را در برنمی گیرد. با توجه به ماهیت تحلیلی پژوهش حاضر، گردآوری مطلب در این پژوهش به شکل کتابخانه ای در منابع فارسی و لاتین و نیز مطالعه اسنادی حوزه مذکور در قوانین اساسی کشور بوده است.