اثربخشی آموزش فرزندپروری در راستای شکل گیری خویشتن داری بر خودکارآمدی والدگری مادران

کیفیت فرزندپروری یک عامل عمده ای در رشد و تکامل کودکان است در این میان خویشتن داری و پرورش آن در کودکی از اهمیت ویژه ای برخوردار است به همین دلیل والدین به خصوص مادران باید در این زمینه آموزش ببینند. این مطالعه با هدف اثر بخشی آموزش فرزندپروری مثبت نگر در راستای شکل گیری خویشتن داری در فرزندان و تاثیر آن برخودکارآمدی مادران کودکان دبستانی صورت گرفته است.

روش تحقیق نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. نمونه تحقیق شامل30 نفر از مادران کودکان دوره دبستانی (مدارس ابتدایی دوره دوم) استان یزد در سال تحصیلی 97-1396 است، که بر اساس ویژگی هایی چون سن و جنسیت همتا شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. هر دو گروه در مرحله پیش آزمون، پرسشنامه های خودکارآمدی والدگری و خودکنترلی ادراک شده کودکان را تکمیل کردند. اعضا گروه آزمایش به مدت 3 هفته، در جلسات برنامه آموزشی فرزندپروروی در راستای شکل گیری خویشتن داری با رویکرد روانشناسی مثبت نگر قرار گرفتند و در نهایت بعد از اجرای مداخله، هر دو پرسشنامه توسط دو گروه آزمایش و کنترل به عنوان پس آزمون اجرا گردید.

نتایج آزمون تحلیل کواریانس تک متغیری نشان می دهد که مقدار F (0/16= P، 2/44=27 و 1 F) برای اثر متغیر مستقل (گروه) بر نمره خویشتن داری به لحاظ آماری معنادار نبوده است. یعنی آموزش اصول فرزندپروری با رویکرد روانشناسی مثبت نگر، خویشتنداری فرزندان را بهبود نمی بخشد اما نتایج آزمون تحلیل کواریانس تک متغیری نشان می دهد که مقدار F (0/0002= P، 35/31=27 و 1 F) برای اثر متغیر مستقل (گروه) بر نمره خودکارآمدی والدگری والدین به لحاظ آماری معنادار بوده است.

آموزش اصول فرزندپروری با رویکرد روانشناسی مثبت نگر، خودکارآمدی والدگری والدین کودکان دبستانی را بهبود می بخشد، بنابراین روانشناسی مثبت نگر روش بسیار موثری برای افزایش خودکارآمدی والد محسوب می شود و می توان آن را به کار برد.