شواهدی از نظام فئودالی دوره ساسانی در شمال شرق ایران (با استناد به آثار محوطه بندیان درگز و محوطه های نویافته ساسانی در دشت درگز)

شناخت ما از فیودالیسم دوره ساسانی به عنوان نظامی سیاسی-اجتماعی که مبتنی بر زمین داران نسبتا بزرگ است، غالبا بر اساس مطالب موجود در نوشته های مورخین سده های نخست اسلامی ایجادشده و اطلاعات باستان شناسی در این زمینه بسیار کم رنگ است. پژوهش حاضر سعی بر آن دارد تا باهدف شناخت ساختار سیاسی-اجتماعی دشت درگز در دوره ساسانی و درک جایگاه محوطه باستانی بندیان در این نظام، از خلال نتایج و داده های به‌دست‌آمده از مطالعات باستان شناختی در دشت درگز، شواهدی از فیودالیسم ساسانی در منطقه شمال شرقی ایران را ارایه دهد. شیوه مورد استفاده در این پژوهش به لحاظ هدف، بنیادی و از نظر روش میدانی و نحوه گردآوری داده ها نیز اسنادی و کتابخانه ای است. بر این اساس، برای دستیابی به هدف پژوهش، به تحلیل آثار به‌دست‌آمده از محوطه بندیان و مقایسه این محوطه با برخی از دیگر استقرارهای ساسانی در دشت درگز پرداخته شده است. با استناد به نتایج حاصل از مطالعات صورت گرفته، این پژوهش سه محوطه ساسانی دیگر در دشت درگز را به عنوان محوطه های هم رتبه با بندیان و محل استقرار فیودال های درجه دو دوره ساسانی (دهقانان) معرفی می نماید که دارای ویژگی های مشابهی هستند. اهم این ویژگی ها عبارت‌اند از: شواهد اداری محدود و نه چندان باکیفیت، عدم وجود استحکامات دفاعی، بالاتر بودن کیفیت و کمیت پراکنش مواد فرهنگی در سطح این محوطه ها و همچنین فرم و موقعیت فضایی این تپه ها به صورت مجموعه ای از آثار معماری یکپارچه و فشرده که به طور مستقل از بافت های تاریخی هم دوره و پیرامونی شان در میان هسته های کشاورزی منطقه قرارگرفته اند.