اپیدمیولوژی و تظاهرات بالینی لنفوم های سر و گردن

لنفوم، نیوپلاسمی بدخیم است که از توسعه کلنی سلول‌های لنفاتیک NK11 و T11 و B11منشا می‌‌گیرد و سومین بدخیمی شایع در ناحیه سر وگردن بعد از اسکوآموس سل کارسینوما و تومورهای غدد بزاقی است. لنفوم‌ها به دو گروه هوچکین و نان هوچکین تقسیم می‌شوند و دارای دو پیک سنی 20-30 سال و 60-70 سال می‌باشند. اولین علامت لنفوم در بیماران معمولا یک لنف ‌نود بدون درد و بزرگ شونده است. از سایر علایم می‌توان به کاهش وزن، تعریق شبانه، تب اشاره کرد. تشخیص بیماری براساس یافته‌های بالینی و بیوپسی می‌باشد. هدف پژوهش حاضر تعیین لنفوم‌ها در ناحیه سروگردن، بررسی فراوانی و مشخص نمودن انواع هیستوپاتولوژیک زیرگروه‌های لنفوم‌های سر وگردن و ارزیابی علایم بالینی و پروسه‌های تشخیصی در بیماران دچار لنفوم می‌باشد.

این مطالعه از نوع مقطعی توصیفی و جامعه مورد مطالعه، 40 نمونه انسانی را شامل می‌شود. تعداد توده‌های گردنی بیوپسی شده از ناحیه سر و گردن 602 مورد بود. بیماران با لنفوم تشخیص داده شده 59 مورد بودند که 19 مورد به علت در دسترس نبودن پرونده و معیارهای خروج از مطالعه کنار گذاشته شدند. پرونده‌های بیماران از نظر سن، محل سکونت، جنس، تظاهرات بالینی، آزمایشات، پاراکلینیک و نتیجه پاتولوژی بررسی و ثبت شدند.

در این مطالعه لنفوم هوچکین با فراوانی 5/62% شایع‌تر از لنفوم نان‌هوچکین بود. بیشتر بیماران در بازه سنی 20-10سال قرار داشتند و میانگین سنی بیماران 72/24±6/35 بدست آمد. 5/82% بیماران با شکایت تورم گردنی به بیمارستان مراجعه داشتند. در لنفوم هوچکین نوع ندولار اسکلروزیس با 44% شایع‌ترین ساب‌تایپ بود و در لنفوم نان‌هوچکین با Diffuse large B cell36% بیشترین شیوع را به خود اختصاص داد.

در بررسی‌های تشخیصی بیماران با شکایت تورم گردنی باید یکی از تشخیص‌های افتراقی، لنفوم در نظر گرفته شود. لازم است جنس مذکر و گروه‌های سنی 20-10 سال و 70-60 سال از این نظر بیشتر مورد توجه قرار بگیرند.