غایت «گردشگری با رویکرد فرهنگی» ایران

| گردشگری با رویکرد فرهنگی همانا رفتن به سراغ عالم ایرانی است با این تصور که گردشگر مخاطب آن است. آثار فرهنگی و تاریخی یک زیست‏بوم میراثی به‏شمار می‏روند که دلالت بر ایرانی‏بودن و به‏طور کلی چه‏کسی‏بودن اهالی آن منطقه دارد. آثار طبیعی مستقیما بر کجا‏بودن سرزمینشان اشاره می‏کنند. زبانی که آثار بدان سخن می‏گویند زبان اشارت است و نه زبان عبارت. ذیل زبان اشارت، گاه به تصریح و اغلب به تلویح، نکاتی تبیین می‏شود که فهمش برای همه ممکن نیست جز مخاطب. در این نوع از گردشگری، گردشگر به دنبال مواجهه با فرهنگ‏ها و شناخت آنهاست. مواجهه با فرهنگ یعنی به‏دست‏آوردن شناختی حقیقی از کجا‏بودن یک مکان و کیستی اهالی‏اش. ولی این سوال مهم مطرح است که نیت گردشگر فرهنگی از این شناخت چیست؟ به تعبیر دیگر مواجهه با فرهنگ‏های متنوع ساکنان سرزمین ایران و همچنین کیفیت واحدی با عنوان «فرهنگ ایرانی» و تعمق در حقیقت آن چه بهره‏ای برای گردشگر خواهد داشت؟ نیت گردشگری با رویکرد فرهنگی، نوعی آشنایی است که به خودشناسی فرهنگی منجر می‏شود. چنین آشنایی‏ای تنها زمانی میسر می‏شود که تماشای آثار تاریخی و فرهنگی در گردشگری تنها به قصد افزایش معلومات و رفع کنجکاوی‏های تاریخی از پشت در بسته آثار نباشد.