تاثیر روش مصرف عصاره یونجه و کودهای زیستی بر غلظت عناصر پر مصرف،کم مصرف و رنگیزه های فتوسنتزی درآفتابگردان

استفاده از کودهای زیستی در تغذیه گیاهان یکی از راه حل های اساسی و مفید جهت افزایش عملکرد و بهبود کیفیت محصول می باشد. در همین راستا آزمایشی گلدانی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه زابل اجرا شد. فاکتور اول کودهای زیستی در دو سطح شامل بستر کشت غیراستریل خاکی تلقیح نشده (شاهد) و تلقیح شده با کودهای زیستی ازتوبارور1 (حاوی میکروارگانیسم Azeotobacter) و فسفات بارور2 (حاوی میکروارگانیسم های Pseudomonas putida ،Pantoea agglomrans)، فاکتور دوم عصاره یونجه که شامل مصرف برگ پاشی و خاکی عصاره های تهیه شده از گیاه یونجه تازه برداشت شده و برداشت شده از سال گذشته (کهنه) با دو سطح دو در هزار و چهار در هزار همراه با شاهد (در مجموع 9 سطح) بود. در این آزمایش گیاه آفتابگردان (.Helianthus annuus L) در بسترهای خاکی غیر استریل کشت شد. رطوبت گلدان ها به طریق وزنی در 70 درصد ظرفیت مزرعه نگه داشته شدند. نتایج نشان داد بیشترین غلظت آهن (35/132 میلی گرم بر کیلوگرم)، غلظت منگنز (89 میلی گرم بر کیلوگرم)، کلروفیل a (29/2 میلی گرم بر گرم)، کلروفیلb (07/1 میلی گرم بر گرم) و کارتنویید (29/1 میلی گرم بر گرم) در اندام هوایی آفتابگردان در بسترهای تلقیح شده با کودهای زیستی و در روش مصرف برگ پاشی عصاره تازه یونجه مشاهده شد. بیشترین غلظت پتاسیم اندام هوایی (97/0 درصد)، در بسترهای تلقیح نشده و مصرف برگ پاشی سطح چهار در هزار عصاره تازه یونجه مشاهده شد. نتایج همچنین حاکی از آن است که بیشترین وزن خشک اندام هوایی گیاه (93/28 گرم در گلدان) نیز در بستر تلقیح نشده با کودهای زیستی و برگ پاشی سطح چهار در هزار عصاره تازه یونجه حاصل شد.