بررسی میزان روی و کادمیوم در ماهی آترینا (Atherina boyeri) صید شده از تالاب بین المللی انزلی

اگرچه فلزات سنگین به طور طبیعی به محیط های آبی وارد می شوند، اما سطح آن ها به وسیله فعالیت های انسانی افزایش می یابد. این آلاینده ها در موجودات آبزی تجمع می یابند و میزان آن ها طی زنجیره غذایی افزایش می یابد. وجود این آلاینده های فلزی در ماهی ها به علت مصرف غذایی آن ها برای انسان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. از این رو در این مطالعه تعداد 30 قطعه ماهی آترینا از تالاب بین المللی انزلی در تابستان سال 1392 صید و میزان فلزات روی و کادمیوم در بافت عضله آن ها با استفاده از دستگاه جذب اتمی تعیین شد. نتایج نشان داد که بین میانگین غلظت (میکروگرم برگرم وزن تر) فلزات کادمیوم (0/035±0/088) و روی (1/24±9/27) در بافت عضله ماهی آترینا اختلاف معنی داری وجود داشت (0/05>p). میزان THQ برای هریک از فلزات و نیز TTHQ کم  تر از یک به دست آمد که نشان از عدم وجود خطر برایمصرف کنندگان آن دارد. مقایسه میزان های به دست آمده روی و کادمیوم با استانداردهای بین المللی حاکی از آن بود که به طور کلی میزان این فلزات پایین تر از استانداردهای ارایه شده می باشد. میزان جذب روزانه و هفتگی روی و کادمیوم در اثر مصرف ماهی آترینا پایین تر از میزان توصیه شده توسط JECFA بود. افراد بالغ از نظر روی و کادمیوم به ترتیب  2/27 و 0/8 و افراد نابالغ به ترتیب 0/47 و 0/16 کیلوگرم در روز می توانند، بدون آن که برای سلامتی آن  ها عوارض غیر سرطان زایی داشته باشد از ماهی آترینا استفاده کنند. به طورکلی به نظر می رسد میزان فلزات روی و کادمیوم در ماهی آتزینا در محدوده امن قرار دارد و نیز برای مصرف کنندگان آن خطری را ایجاد نمی کند.