وطنیات و هنرهای سنتی در اشعار صائب تبریزی

شعر به عنوان منظومه فکری شاعر در ارتباط مستقیم با جامعه و تحولات آن شکل می گیرد.  بنابراین واکاوی اشعار یک شاعر می تواند تصویری کامل از جامعه ای که در آن  زیسته  و تحولات  آن ارایه دهد.  صایب تبریزی به عنوان یکی از شاعران دوره صفویه است که به عنوان  یک نماینده برجسته سبک هندی شناخته می شود. دوره حکومت صفویه (907-1135ق)، دوره پر فراز و نشیبی در حیات فکری و هنری جامعه ایران بود.  مسئله ای که در این میان می توان مطرح کرد این است که تحولات  این دوره چه بازتابی در شعر صایب تبریزی داشته است. این پژوهش با تکیه بر روش تحلیلی و توصیفی و با تکیه بر داده های کتابخانه ای به دنبال پاسخ به این مسئله است. یافته های پژوهش حاکی از این است که شاعران سبک هندی دو دوره متفاوت را در زندگانی خویش تجربه کردند؛ در دوره نخست، با بی بضاعتی و ناتوانی مالی، اشعاری را در وطن سرودند و در دوره دوم، با ثروتی اندوخته از حمایت درباریان سرزمین هند به بیان خیالات شاعرانه به طرز تازه و معنی بیگانه پرداختند. صایب از جمله شاعران سبک هندی است که با غربت گزینی، مدتی از عمر شاعری خود را در هند گذرانده است؛ لذا «وطن» و مفاهیم مرتبط با آن در شعر او می تواند نمایانگر چگونگی نگرش او نسبت به فضای فرهنگی، اجتماعی و جغرافیایی عصر خویش باشد و از لابلای این اشعار، به دلایل مهاجرت وی به سرزمین هند پی برد. از سوی دیگر اشعار وی سرشار از مفاهیم هنرهای سنتی است که می تواند جلوه ای از رونق هنری  عصر صفوی باشد.  اهداف تحقیق 1.بررسی نقش فضای اجتماعی و فرهنگی جامعه در جایگاه مفهوم وطنیات و هنر سنتی در شعر صایب تبریزی 2.ترسیم ابعاد مختلف مفهوم وطن در شعر صایب تبریزی سوالات تحقیق 1.فضای فرهنگی، اجتماعی و جغرافیایی چه تاثیری بر فضای شعری صایب تبریزی داشته است؟ 2.  نگرش صایب تبریزی صایب در مورد وطن و غربت چگونه است؟