مقایسه هشت هفته تمرین تناوبی شدید با تمرین تداومی هوازی بر بیان ژن های IL-6 و CRP در بافت چربی رت های دیابتی القا شده با غذای پرچرب و حاوی فروکتوز

بافت چربی بواسطه ترشح آدیپوکاین های مختلف مانند IL-6 و CRP نقش مهمی در پاتوژنز و توسعه دیابت نوع2 ایفا می کند. با توجه به نقش فعالیت بدنی بر کاهش عوامل التهابی و عدم قطیعت در مورد موثرترین مدل تمرینی، هدف از اجرای پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) و تداومی بر میزان بیان ژن IL-6 و CRP در بافت چربی رت های دیابتی بود.

21 سر رت نر نژاد ویستار پس از القا دیابت نوع 2 (با مصرف هفت ماه غذای پرچرب و شیرین حاوی30 درصد چربی حیوانی و 25 درصد فروکتوز) در سه گروه هفت تایی شامل گروه کنترل، تمرین تداومی و HIIT تقسیم شدند. برنامه تمرین تداومی و HIIT به مدت هشت هفته و پنج جلسه در هفته اجرا شد. بیان IL-6 و CRP در بافت چربی احشایی به روش Real Time PCR بررسی شد. داده ها با آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 05/0≥p آنالیز شد.

کاهش معنادار بیان ژن IL-6 در گروه های HIIT و تداومی نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (001/0>p) و میزان کاهش بیان IL-6 در گروه HIIT نسبت به گروه تداومی معنادار بود (022/0=p)، به طوری که این میزان در گروه تداومی و تناوبی به ترتیب 06/0 ±62/0و 09/0 ± 38/0بود؛ کاهش معنادار بیان CRP نیز در هر دو گروه تمرین کرده در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد (001/0>p)، به طوری که این میزان در گروه تداومی و تناوبی به ترتیب 1/0 ± 66/0و 06/0 ± 59/0بود.

به نظر می رسد که HIIT در مقایسه با تمرین تداومی در کاهش التهاب بافت چربی موثرتر است.