مطالعه کارایی پپتید های طراحی شده از پروتئین غشای خارجی اسینتوباکتر بومانی کاندید واکسن در واکنش با آنتی بادی های سرمی پرسنل شاغل در بخش ICU بیمارستان

کارکنان شاغل در بخش ای سی یو یکی از مهم ترین راه های انتقال اسینتوباکتر بومانی با وسایل مختلف ازجمله کاتتر به بیماران می باشند. هدف از این مطالعه بررسی حضور آنتی بادی علیه پپتید های ایمونوژنیک پروتئین ompA (Outer Membrane Protein A) طراحی شده از اسینتوباکتر بومانی به عنوان پپتید های کاندید واکسن علیه این پاتوژن است.

در اینمطالعه تجربی، 62 نمونه خون شامل پرستاران بخش ICU بیمارستان گنجویان دزفول و بیمارستان فیروز آبادی تهران و همچنین افراد سالم غیر مرتبط با عفونت های بیمارستانی و بیماران مبتلا به لوپوس جمع آوری گشت. سرم افراد به منظور کاهش آنتی بادی های غیر اختصاصی، در مواجه با لیزات باکتری اشرشیاکلی قرار گرفت. جهت تعیین نمونه های مثبت از نظر وجود آنتی بادی علیه اسینتوباکتر بومانی تست الایزا با لیزات اسینتوباکتر بومانی برای تمام نمونه ها انجام شد. نمونه های مثبت جدا شده و حضور آنتی بادی علیه پپتید های ایمونوژنیک طراحی شده، توسط الایزا مورد ارزیابی قرار گرفت.

از 33 نمونه پرستاران بخش ICU، ٪75 دارای آنتی بادی علیه اسینتوباکتر بومانی (مثبت) و از 22 نمونه نرمال غیر شاغل در مراکز بهداشتی و درمانی 27% مثبت بودند و اختلاف میانگین عدد جذب (OD) گروه پرستاران و افراد غیر در معرض با P=0/0002 محاسبه شد. همچنین نتایج الیزا با پپتید های ایمونوژنیک طراحی شده از پروتئین ompA اسینتوباکتر بومانی نشان داد پپتید شماره 5 بیشترین توانایی را برای واکنش با آنتی بادی موجود در سرم دارا می باشد. و سرم افراد مبتلا به لوپوس در مواجهه با این پپتید نیز دارای تیتر آنتی بادی بودند.

پرسنل شاغل در بخش های آی سی یو به دلیل در معرض قرارگرفتن مکرر و فراوان با اسینتو باکتر بومانی، واجد سطوح بالایی از آنتی بادی سرمی هستند، همچنین افراد غیر در معرض قرار گرفته نیز واجد سطوحی از آنتی بادی البته پایین تر از جمعیت در معرض می باشند. این یافته با سابقه قبلی این پژوهش که در افراد غیر در معرض، علیه این پاتوژن آنتی بادی سرمی مشاهده نشده بود (1)، متفاوت بود که دلیل آن علاوه بر سپری شدن زمانی حدود 5 سال، نشان دهنده گسترش رو به افزایش کلونیزاسیون باکتری در سطوح بیوتیکی انسان ها می باشد. هرچند اثبات این نظریه و نیز استفاده از این روش به عنوان یک روش تشخیصی نیاز به تعداد بسیار بیشتری از نمونه های در معرض و غیر در معرض می باشد.