اثر تعاملی تمرین استقامتی و القای استروئید آنابولیک-آندروژنیک بر مقادیر دسنوترین بافت آدیپوز، انتقال-دهنده اسید چرب CD36 و فعالیت آنزیم Beta-HAD عضله اسکلتی رت های نر سالم

به نظر می رسد انجام تمرین استقامتی و مصرف استرویید می تواند مسیر چربی سوزی را بیشتر فعال نماید. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تعاملی شش هفته تمرین استقامتی و تزریق استرویید استانوزولول بر تغییرات مقادیر CD36 بافت عضله، آنزیم بتاهیدروکسی آسیل کوآ دهیدروژناز (B-HAD) بافت عضله و دسنوترین بافت آدیپوز زیرپوستی و احشایی در موش های صحرایی نر سالم بود.

در مطالعه حاضر، 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با سن 12 هفته و میانگین وزن اولیه ی 16±289 گرم به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند: دارونما (10=n)، تمرین+دارونما (10=n)، تمرین+استانوزولول (10=n) و استانوزولول (10=n). موش هایتمرین+استانوزولول و استانوزولول هفته ای یک بار تزریق درون عضلانی استانوزولول (5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) داشتند، گروه های دارونما و تمرین+دارونما به همان میزان روغن آراشید دریافت کردند. تمرین استقامتی به مدت 6 هفته، هر هفته 5 جلسه و با شدت 55-75 درصد VO2max روی نوارگردان اجرا شد. مقادیر انتقال دهنده اسید چرب CD36، B-HAD و دسنوترین با روش الایزا سنجیده شد.

بعد از 6 هفته تمرین ورزشی و مصرف استانوزولول مقادیر پروتئین CD36 در گروه تمرین+استانوزولول در مقایسه با گروه دارونما (0/0003=P)، گروه تمرین+دارونما (0/008=P) و گروه استانوزول (0/029=P) افزایش معناداری داشت. مقادیر پروتئین B-HAD بافت عضله نعلی در گروه تمرین+استانوزولول در مقایسه با گروه دارونما (0/0002=P)، گروه تمرین+دارونما (0/006=P) و گروه استانوزولول (0/018=P) افزایش معناداری داشت. مقادیر دسنوترین بافت چربی زیرپوستی در گروه تمرین+استانوزولول در مقایسه با گروه دارونما (0/0005=P)، گروه تمرین+دارونما و گروه استانوزولول (0/021=P) افزایش معناداری داشت. مقدار دسنوترین بافت چربی احشایی در گروه تمرین+استانوزولول در مقایسه با گروه دارونما (0/0007=)، گروه تمرین+دارونما (0/039=P) و گروه استانوزولول (0/004=P) افزایش معناداری داشت.

به نظر می رسد، تزریق استانوزولول آثار لیپولیزی تمرین های استقامتی را تا حد چشم گیری بهبود می بخشد.