اثربخشی برنامه توانبخشی حرفه ای بر امید به زندگی افراد با آسیب نخاعی

یکی از مسایلی که مشاوران توانبخشی در ارتباط با افرادی که دچار ناتوانی جسمی و آسیب نخاعی می باشند، مطرح می کنند، مشکلات روانی مانند ناامیدی و به دنبال آن چالش های متعددی همچون عدم اشتغال است. توانبخشی شغلی، یکی از ابعاد حیاتی توانبخشی است که با افزایش کارایی و بازگرداندن هرچه بیشتر توانایی و به حداقل رساندن محدودیت ها به فرد کمک می کند تا ضمن برطرف ساختن نیاز شغلی خود، جنبه هایی از ابعاد روانی مانند امید به زندگی را در خود تقویت کند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی توانبخشی حرفه ای بر امید به زندگی در افراد با آسیب نخاعی بود.

طرح پژوهش حاضر، مطالعه ی مورد منفرد از نوع  A-Bبود. بدین منظور، با استفاده از نمونه گیری هدفمند، 5 نفر از افراد با آسیب نخاعی انتخاب شدند و طی هشت جلسه مداخله انفرادی، آموزش برنامه توانبخشی شغلی مبتنی بر نظریه شناختی-اجتماعی را دریافت کردند. ابزار جمع آوری داده ها، سوالات مربوط به زیرمقیاس امید از پرسشنامه ی سرمایه های روانشناختی لوتانز بود. نتایج با استفاده از تحلیل دیداری، شاخص پایایی تغییر (RCI) و درصد بهبودی (MPI)، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

داده ها نشان داد که تحلیل دیداری نمودار ها در مرحله مداخله، شیب صعودی دارد و شاخص پایایی تغییر بزرگتر از 1/96 و درصد بهبودی بالاتر از 50 درصد می باشد؛ بنابراین، برنامه توانبخشی حرفه ای بر امید به زندگی افراد با آسیب نخاعی هم از نظر آماری و هم از نظر بالینی معنادار است.

از نتایج حاصل از پژوهش حاضر، می توان چنین نتیجه گرفت که افراد با ضایعه نخاعی به دلیل ضعف ها و ناکارآمدی هایی که در بدن خود احساس می کنند و نیز فقدان آموزش های مناسب در جهت ایجاد و نگهداشت اشتغال دچار بی هدفی و ناامیدی می شوند؛ بنابراین، با استفاده از برنامه توانبخشی حرفه‌ای، می توان امید به زندگی را افراد با آسیب نخاعی را افزایش داد.