مروری بر اثربخشی پروتکل های پیشگیری از آسیب همسترینگ در فوتبال

آسیب همسترینگ رایج‌ترین آسیب عضلانی در رشته فوتبال است. آسیب‌های همسترینگ، مدت زمان ازدست رفته قابل توجهی دارند. با اینکه پروتکل‌های متنوعی برای پیشگیری از آسیب همسترینگ معرفی شده است، اما نرخ بروز آسیب در طول سالیان گذشته تغییر نکرده است؛ لذا هدف از تحقیق حاضر، مطالعه مروری در مورد اثربخشی پروتکل‌های پیشگیری از آسیب همسترینگ در کدهای فوتبال می‌باشد.

در تحقیق حاضر مطالعات از سال های 2005 تا 2018 مورد بررسی قرار گرفتند. کلیدواژه‌های مورد نظر در پایگاه‌های تخصصی Science Direct، PubMed،EBSCO  و Sport Discus جستجو شد. تعداد 200 مقاله مورد بررسی قرار گرفت که در نهایت 8 مقاله مورد قبول واقع شد.

از تعداد هشت مقاله، پنج مقاله فقط از تمرینات نوردیک، دو مقاله از تمرینات +11 و یک مطالعه نیز از تمرینات انعطاف‌پذیری استفاده کرده بودند. در این بین، تمرینات انعطاف پذیری بر روی نرخ آسیب تاثیر معنا‌داری نداشتند، اما بر روی شدت آسیب موثر بودند. موثرترین تمرینات، تمرینات نوردیک بود.

بحث:

با اینکه تمرینات نوردیک بر روی نرخ آسیب بسیار موثر واقع شد، اما در واقعیت نتایج مطالعات شیوع شناسی کاهشی را در نرخ بروز آسیب در سالیان اخیر، گزارش نکرده‌اند. علاوه بر نوع تمرین، چندین عامل دیگر بر اثرگذاری یک پروتکل پیشگیری از آسیب موثر می‌باشد؛ از جمله آنها می‌توان مقبولیت پروتکل در بین مربیان و به کارگیری آن توسط مربی را مهم‌ترین عوامل دانست. نکته دیگر اینکه دیدگاه رایج در طراحی تمرینات پیشگیری از آسیب همسترینگ، دیدگاه کاهنده می‌باشد و طراحی تمرین با این دیدگاه می‌تواند در اثرگذاری تمرینات موثر باشد.

نتیجه‌ گیری:

تمرینات پیشگیری باید برای هر رشته ورزشی به‌طور خاص و به‌صورت عملکردی طراحی شود تا مورد مقبولیت مربی قرار گیرد و همچنین رویکرد طراحی تمرین نیز باید به‌صورت سیستماتیک باشد و بدن را در قالب یک سیستم ببیند تا نتایج مثبت‌تر و مناسب‌تری عاید شود.