بوم‏گرایی و تبلور آن در آثار نیما یوشیج و رالف والدو امرسون

بوم‏گرایی[1] در ادبیات بر روابط و پیوندهای میان ادبیات و جهان پیرامون و طبیعت اطراف تمرکز دارد. شاعران و نویسندگان همواره به طبیعت نگاهی متفاوت داشته‏اند و گاهی این نگاه در خلق آثار منظوم و منثور ایشان نقش مهمی را ایفا کرده است. در طول تاریخ، ادبیات به‏سان آیینه‏ای منعکس‏کننده طبیعت بوده و ازفرط نزدیکی به نظر می‏آید که این دو در هم ادغام شده‏اند؛ بدین معنا که ادبیات همواره رسانه‏ای بوم‏فرهنگی و انعکاس‏دهنده نیازهای بشری و طبیعی انسان در رویارویی با محیط وی بوده است. پژوهش حاضر بر آن است تا بوم‏گرایی و چگونگی برخورد با طبیعت را در آثار و اندیشه‏های دو شاعر/نویسنده آرمان‏خواه ایرانی و آمریکایی ، نیما یوشیج (1276-1338 ش. برابر با 1897-1960 م.)  و رالف والدو امرسون[2] (1803-1882 م. برابر با 1182-1261 ش.) مورد بررسی و کنکاش قرار دهد. برای‏این‏منظور از شعرها و نامه‏های نیما و نیز از رساله معروف امرسون با نام طبیعت[3] (1836) استفاده شده است. نتایج این پژوهش نشان می‏دهد که آرمان‏خواهی نیما و امرسون رابطه تنگاتنگی با طبیعت دارد و این روابط بر دایره انسان-خدا-طبیعت-عدالت می‏چرخد و به نظر می‏رسد هر دو شاعر طبیعت را منبع اصلی آرمان‏های انسانی تصور می‏کنند. نکته مهم دیگر این است که آرمان‏گرایی نیما بر عدالت اجتماعی استوار است و آرمان‏خواهی امرسون بر خودسازی، اگرچه هر دو شاعر کم‏وبیش در بخش‏هایی از این محورها به هم نزدیک شده و کاملا شبیه به نظر می‏آیند. شیوه به‏ کار گرفته شده در این تحقیق از نوع کتابخانه‏ای و به شکل تحلیلی-توصیفی و با تکیه بر مکتب آمریکایی در پژوهش‏های تطبیقی می‏باشد.