مقایسه تعادل تک پا در ورزشکاران سالم با ورزشکاران دارای بی ثباتی مزمن مچ پا و کوپر ‏

اسپرین مچ پا یکی از شایع ترین آسیب های اندام تحتانی است. بیشتر از 70 درصد افراد که دچار اسپرین مچ پا شده اند، دچار بی ثباتی مزمن مچ پا می شوند. با این وجود بعضی از افراد با این آسیب به خوبی سازگار می شوند (کوپر) و دچار بی ثباتی مزمن مچ پا نمی شوند از جمله تفاوت های اصلی بین گروه کوپر و بی ثباتی مزمن مچ پا در استراتژی های حفظ تعادل حین ایستادن تک پا می باشد لذا هدف از اجرای پژوهش حاضر مقایسه تعادل تک پا بین ورزشکاران سالم  با ورزشکاران دارای بی ثباتی مزمن مچ پا و کوپر بود.

13 ورزشکار مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا با میانگین سنی 4/21 ±22/3 سال، وزن 7/48 ±59/07 کیلوگرم و قد 5/8 ±166/76 سانتی متر ، 10 ورزشکار کوپر با میانگین سنی 1/37 ± 21/9 سال، وزن 5/78 ± 56/2 کیلوگرم و قد 4/7 ± 165/9 سانتی متر و 11 ورزشکار سالم  با میانگین سنی 4/08 ± 24/54 سال، وزن 6/97 ± 57 کیلوگرم و قد 5/27 ± 165/72 سانتی متر در این تحقیق به صورت هدفمند و بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند. هر شرکت کننده به مدت 20 ثانیه تعادل تک پای خود را روی سطوح 3 و 12 دستگاه تعادلی بایودکس حفظ می کرد. یافته های تحقیق با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس چند متغیری (مانوا) در سطح معنی داری 95% و میزان آلفای کوچکتر و یا مساوی 0/05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. 

نتایج نشان داد که شاخص های تعادلی بین دو گروه سالم و کوپر هنگام ایستادن تک پا روی سطوح دوازده (0/318=p) و  سه  (0/358=p)  دستگاه تعادلی بایودکس تفاوت معنی داری نداشتند ولی در گروه بی ثباتی مزمن مچ پا شاخص های تعادلی در جهت داخلی- خارجی و شاخص کلی به طور معنی داری از گروه سالم بالاتر بود (0/05≤p). 

افراد گروه کوپر با وجود داشتن سابقه آسیب دچار مشکل تعادل نشدند در حالی که گروه بی ثباتی مزمن مچ پا کمبودهای تعادلی بخصوص در جهت داخلی- خارجی دارند که می تواند به علت آسیب دیدگی لیگامنت های خارجی مچ پا و برخی از گیرنده های عمقی که در لیگامنت های خارجی مچ پا قرار دارند، باشد.