بررسی نتایج درمانی جراحی اپروچ خلفی در بیماران میلوپاتی اسپوندیلوتیک گردنی

 شایعترین علت اختلال نخاعی در بزرگسالان، میلوپاتی اسپوندیلوتیک گردنی است. درمان جراحی میلوپاتی اسپوندیلوتیک گردنی مانع اختلالات نورولوژیک می شود. روش جراحی انتخابی باید دارای کمترین عوارض همراه با بهترین نتیجه باشد. لذا این مطالعه با هدف بررسی نتایج درمانی جراحی اپروچ خلفی در بیماران میلوپاتی اسپوندیلوتیک گردنی انجام شد.

 این مطالعه مقطعی در 93 بیمار میلوپاتی اسپوندیلوتیک گردنی در مدت دو سال در بیمارستان الزهرا اصفهان بدون سابقه جراحی ستون فقرات گردنی و تنگی کانال نخاعی که لامینکتومی شدند، انجام گردید. معیار سنجش شدت بیماری، شاخص اصلاح شده انجمن ارتوپدی ژاپن برای تعیین شدت میلوپاتی (وضعیت اندام های فوقانی و تحتانی و وضعیت اسفنگتری) بود. متغیرهای مورد بررسی شامل سن، جنس، شدت بیماری و عوارض جراحی شامل هماتوم، عفونت، علایم عصبی و آسیب دورا بود. بیماران قبل از جراحی و 6 ماه و 12 ماه بعد در درمانگاه ستون فقرات بررسی شدند.

 در این مطالعه 27 مرد و 66 زن با میانگین سنی 10/35±60/06 سال شرکت داشتند. شدت میلوپاتی از 3/78±10/11 در ابتدای مطالعه به 2/9±13/46 و 2/7±13/88 شش ماه و دوازده ماه پس از عمل رسید. در بخش اندام فوقانی، تحتانی و اختلالات حسی، بهبودی معنی داری در بیماران در ماه ششم و ماه دوازدهم مشاهده گردید (0/001>p). عفونت در تعداد کمی از بیماران مشاهده گردید.

 بر اساس نتایج این مطالعه، استفاده از روش جراحی انتخابی باعث بهتر شدن علایم بیماران میلوپاتی اسپوندیلوتیک گردنی در پیگیری شش ماه و یک سال گردید.