اثر بتائین و سویه بر عملکرد و بیان ژن BHMT در جوجه های گوشتی در معرض آب آشامیدنی دارای سطوح مختلف غلظت کل جامدات محلول

این پژوهش، با هدف بررسی اثرات افزودن بتایین به جیره جوجه های سویه های راس و آرین که آب آشامیدنی با غلظت کل جامدات محلول (TDS) مختلف دریافت نموده بودند، انجام شد. 720 جوجه گوشتی یک روزه، سویه های راس 308 و آرین برای مدت شش هفته در 12 واحد آزمایشی توزیع گردیدند. آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی به صورت فاکتوریل (2 × 2 × 3) حاوی دو سطح بتایین افزودنی (صفر و 2/0 درصد جیره) و سه سطح TDS (mg/l 400، 2000 و 3500) با چهار تکرار و 15 جوجه در هر تکرار در روز هفتم انجام شد. . با افزایش غلطت TDS آب وزن بدن جوجه ها کاهش و ضریب تبدیل غذایی و آب مصرفی آن ها افزایش داشت. بتایین افزودنی تاثیر معنی داری برافزایش وزن و مصرف آب در طی دوره پایایی داشت. درصد تلفات و رطوبت فضولات در تیمارهایی که آب با TDS بالاتر دریافت کرده بودند بیشتر بود. مقدار رطوبت فضولات با افزودن بتایین کاهش پیدا کرد. اثر افزودن بتایین و افزایش TDS بر روی میزان غلظت سدیم خون جوجه ها در 28 روزگی معنی دار بود (05/0 < p). با افزایش TDS در آب آشامیدنی همچنین در سویه آرین نسبت به سویه راس بیان ژن آنزیم BHMT در کبد جوجه ها کاهش داشت. با افزودن بتایین به جیره جوجه ها بیان ژن افزایش پیدا کرد. نتایج نشان داد که با افزایش غلظت مواد محلول در آب عملکرد جوجه ها کاهش می یابد و اضافه کردن بتایین می تواند راه حلی برای این مشکل باشد.