تحلیل تطبیقی نحوه تاثیر عوض و اعتماد متعارف در نوع تعهدات قراردادی در حقوق ایران و انگلیس

از نگاه اغلب حقوق دانان، عقد سبب تعهد بوده، به همین دلیل تا زمانی که عقد پابرجاست، تبعیت از مفاد آن برای طرفین لازم است. برخلاف نظر پیش گفته، بررسی قراردادها در حقوق ایران نشان می دهد مقتضای بعضی عقود (مانند وکالت) تعهد نبوده، تنها موجب اختیار و نیابت اند. با این حال، نمی توان انکار کرد که عقودی از قبیل وکالت، ودیعه یا جعاله تحت شرایطی الزام آور قلمداد می شوند. چالش اصلی این نوشتار شناسایی علت تعهدآور بودن برخی عقود و سپس تحلیل نوع تعهد ناشی از قرارداد است. نگارندگان این نوشتار با بررسی تطبیقی مصادیق تعهد در حقوق ایران و انگلیس به این نتیجه دست یافته اند که اندراج عوض در قرارداد موجب تعهد به نتیجه، و وجود اعتماد متعارف از سوی یکی از طرفین، سبب ایجاد تعهد به وسیله برای دیگری خواهد بود. پذیرش نظریات عوض و اعتماد متعارف در حقوق ایران موجب پدید آمدن مبنایی جدید برای لزوم قراردادها و همین طور ایجاد مانعی برای جلوگیری از سوء استفاده از حق خواهد بود. افزون بر نتایج پیش گفته، تمییز تعهدات به نتیجه از تعهدات به وسیله در چگونگی اثبات نقض تعهدات قراردادی نیز مفید خواهد بود.