مکتب کپنهاگ به مثابه چارچوب تحلیلی همکاری های سیاسی امنیتی تهران و دمشق (2020-2011)

آوردگاه راهبردی غرب آسیا از سال 1390، به دلیل شکل گیری جنبش های مردمی و امواج آزادی خواهانه، شاهد تکانه های ژرف بنیان برافکنی در قالب تحولات موسوم به بیداری اسلامی بوده است. از میان کشورهایی که تحولات مزبور را تجربه کرده اند، سوریه به عنوان یکی از مهم ترین مراکز ثقل ژیوپلیتیک غرب آسیا، به سبب آنکه هسته مرکزی و هرم تعادلی میان صف بندی های قدیم و جدید منطقه بوده، مورد توجه قرار گرفته است. شایان ذکر است، مدت ها پیش از آغاز بحران سیاسی امنیتی سوریه، تهران به دلیل مباحث مرتبط با محور مقاومت و لزوم نقش آفرینی در راستای آرمان های انقلاب اسلامی ایران و همچنین حفظ و تقویت متحدانش در سطح منطقه، جهت گیری های خاصی را در رابطه با این سرزمین راهبردی که ازلحاظ جغرافیای سیاسی اهمیت خاصی را در حوزه غرب آسیا احراز نموده، در پیش گرفته است. با توجه به موارد مزبور، این مقاله با اتخاذ روش توصیفی تحلیلی، درصدد پاسخ به این پرسش نوآورانه برآمده است که «کنشگری جمهوری اسلامی ایران در پرتو بحران سیاسی امنیتی سوریه متاثر از چه مواردی است؟». فرضیه ای که با توجه به پرسش فوق مطرح شده، ناظر بر آن است که متاثر از بحران داخلی سوریه و نوع کنشگری محور «غربی عربی عبری» و جدا از تجمیع ابعاد مدنظر مکتب کپنهاک که امنیت اقتصادی، سیاسی، نظامی، اجتماعی و زیست محیطی سوریه را با چالش های بنیادینی روبرو ساخته اند، امنیت منطقه ای تهران نیز با تهدیدات ژرفی از جنس تضعیف محور مقاومت، شکل گیری منازعات گفتمانی، تشدید تنش های فرقه ای مذهبی و همچنین گستردگی جغرافیای منازعه در سطح منطقه مواجه شده است. ازاین رو، تهران راهبرد اتحاد با سوریه را به مثابه فرصتی می پندارد که از رهگذر آن می تواند ضمن بسط قدرت منطقه ای و تقویت ضریب امنیت ملی، متعاقبا منافع ملی خویش را نیز ازطریق مقابله با گروه های دولتی و شبه دولتی مخالف با محور مقاومت، پیگیری نماید.