بررسی تاثیر نوع ماده اولیه بر ویژگی های چندسازه لیگنوسلولزی عایقی

هدف از انجام این تحقیق ساخت پانل عایقی ضخیم با استفاده از ضایعات لیگنوسلولزی و ماده اتصال دهنده زیست-تخریب پذیر و ارزیابی خواص فیزیکی و مکانیکی آن بود. مطالعات نشان می دهد که استفاده از مواد لیگنوسلولزی در ساختمان سابقه ای طولانی در نقاط مختلف جهان دارد. تحقیقات متعددی استفاده از مواد لیگنوسلولزی مانند باگاس، کاه گندم و برنج و ساقه آفتابگردان در ترکیب پانل های فشرده چوبی را برای بهبود خواص فیزیکی مفید ارزیابی کرده اند. مواد و روش ها: پانل های مذکور با دانسیته های 150، 175 و 200 کیلوگرم بر مترمکعب و با استفاده از سه نوع ماده اولیه شامل کاه گندم، برنج و کلزا با ضخامت 30 میلیمتر ساخته شدند. ماده اتصال دهنده هوموپلیمر وینیل استات و فرآیند ساخت متشکل از پرس سرد و خشک کن با سیستم بسته و دمای 55 درجه سانتیگراد بود. مقاومت فشاری عمود بر سطح نمونه ها به همراه مدول الاستیسیته به عنوان ویژگی های مکانیکی و آزمون جذب صوت و نرخ تبادل دما و پیرو آن آزمون تعیین ضریب هدایت حرارتی جهت ارزیابی عملکرد فیزیکی پانل ها انجام شد.یافته ها: نتایج نشان داد که نوع ماده اولیه تاثیر قابل توجهی بر عملکرد فیزیکی و مکانیکی پانل های ساخته شده دارد. پانل های تولید شده از کاه کلزا مقاومت (64 کیلو پاسکال) و مدول فشاری (940 کیلو پاسکال) بالاتری نسبت به دو ماده دیگر نشان دادند درصورتی-که عملکرد فیزیکی آنها نسبت به پانل های ساخته شده از کاه گندم و کاه برنج ضعیف تر بود. بطور کلی پانل های ساخته شده از مواد طبیعی شاخص افت تراگسیل بالاتری را نسبت به پلی استایرن نشان دادند. شاخص افت تراگسیل صوت در پانل های گندم با حداکثر دانسیته، حدود 17 دسی بل محاسبه گردید. نتایج آزمون هدایت حرارتی نشان داد که ضریب هدایت حرارتی پانل های ساخته شده از کاه گندم و برنج در دامنه ضریب هدایت حرارتی مواد عایق حرارت قرار دارد. افزایش دانسیته پانل موجب بهبود در همه ویژگی ها بویژه در پانل های ساخته شده با کاه گندم گردید.نتیجه گیری: مواد لیگنوسلولزی حاصل از برداشت محصولات کشاورزی مانند گندم، برنج و کلزا می توانند بعنوان ماده اولیه مناسب جهت تولید پانل های عایقی سبز مورد استفاده قرار گیرند. در این میان کاه گندم و برنج به لحاظ دسترسی به قابلیت بهتر در جذب صوت و عایق حرارت نسبت به کلزا ارجحیت دارند. با ساخت این فرآورده ها می توان مصرف مشتقات نفتی در صنایع ساختمان را کاهش داد و بخشی از اثرات منفی این صنعت بر محیط زیست را تعدیل نمود. استفاده از انرژی کمتر هنگام ساخت و نیز تولید مقادیر بسیار ناچیز گازهای گلخانه ای در مقایسه با مواد سنتزی، دو امتیاز ویژه چندسازه های زیست تخریب پذیر بوده که موجب تولید و کاربرد گسترده آنها بخصوص در جوامع پیشرفته شده است.