روش شناسی کلامی شیخ طوسی در پاسخ به شبهات مهدویت، با تاکید بر کتاب الغیبه

آموزه «مهدویت» از برجسته ترین اندیشه هایی است که در نگرش ایجابی و سلبی فرقه های اسلامی جای گرفته است. پس از غیبت صغرا، فقدان امام حاضر و طرح سوال های تردید برانگیز درباره امام غایب و انگاره های نوپدید علیه نظرگاه امامیه؛ سبب شد که اندیشمندان امامی، نظیر شیخ طوسی در صدد پاسخ گویی به شبهات برآیند. تحقیق فراپیش با روش توصیفی- تحلیلی، شیوه شیخ طوسی را در پاسخ به شبهات مهدویت در کتاب «الغیبه»، بررسی کرده است. واکاوی روش شیخ، افزون بر ارایه الگوهای متناسب با عصر حاضر در عرصه پاسخ به شبهات مهدویت؛ به فراهم کردن زمینه های جدید در تعمیق پژوهش های مهدوی کمک می کند. بر اساس یافته های پژوهش، رویکرد شیخ طوسی در پاسخ گویی به شبهات فرقه های مختلف، علاوه بر کاربست روایات؛ از اجماع، دلایل عقلی، دانش رجال و درایه و اصول بهره گرفته است. در شبهات مفروض نیز افزون بر دلایل عقلی، از تاریخ و آیات قرآن و روایات استفاده کرده است.