مدل ‏سازی آسیب‏ پذیری بافت‏ های شهری تحت سناریوهای مختلف به‏ منظور مدیریت بحران در برابر زلزله (مطالعه موردی: منطقه یک شهرداری تهران)

افزایش باورنکردنی بحران‏ها و فراوانی و پیچیدگی آن‏ها این رویکرد نگاه عامیانه و سنتی به آسیب‏پذیری را دچار تزلزل کرده و نیاز به رویکرد جامع‏تری از آسیب‏پذیری و مدیریت بحران را مطرح کرده است. با توجه به اهمیت موضوع ارزیابی آسیب‏پذیری کالبدی شهرها در مباحث مربوط به سیستم‏های اطلاعات مکانی شهری، در این تحقیق سعی شده با به‏کارگیری توابع آسیب‏پذیری در برابر زلزله، با استفاده از داده‏های مکانی و توصیفی، اجزا و عناصر اصلی و رفتاری بافت کالبدی شهری منطقه یک شهر تهران و تعیین تاثیر هر کدام از معیارهای به‏کاررفته در میزان آسیب‏پذیری مدل‏سازی و ریزپهنه‏بندی آسیب احتمالی وارده به بافت کالبدی منطقه مورد مطالعه پرداخته شود. نتایج حاصله نشان می‏دهد منطقه یک در سه سناریوی مختلف با شدت زلزله 6، 7، و 8 هم به لحاظ بافت شهری هم به لحاظ کالبد شهری دارای بیشترین میزان آسیب‏پذیری متوسط به بالاست که آن به‏سبب بافت فرسوده و توسعه و تغییر کالبدی است که در چند دهه قبل در این منطقه اتفاق افتاده است؛ بدین ترتیب، می‏توان به این نتیجه رسید که این منطقه نسبت به بافت‏های نسبتا جدید، که ساخته شده، به‏سبب گسلش منطقه، به بحران طبیعی مثل زلزله احتمالی که ممکن است در منطقه اتفاق بیفتد باز هم آسیب‏پذیر است.