مقایسه اثربخشی مقابله درمانگری و درمان شناختی- رفتاری در شاخص های ایمنی شناختی و بهزیستی روانی بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی تهران

آرتریت روماتویید یکی از بیماری‌های شایع دستگاه ایمنی بدن است که میزان ابتلا به آن رو به افزایش می‌باشد. مطالعات اخیر موید آن هستند که تنیدگی و تنش‌های روانی- اجتماعی با ساز و کارهای فیزیولوژیک همچون سایکونوروایمونولوژی می‌توانند موجب بروز آرتریت روماتویید گردند. با توجه به نقش مسایل روانی در این بیماری، پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی مقابله درمانگری و درمان شناختی- رفتاری در شاخص‌های ایمنی شناختی و بهزیستی روانی بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید مراجعه‌کننده به بیمارستان "امام خمینی" تهران انجام شد.

در پژوهش حاضر که از نوع مطالعات نیمه‌آزمایشی با انتخاب گروه گواه و اندازه‌گیری در پیش‌آزمون و پس‌آزمون است، اثربخشی دو متغیر مستقل (مقابله درمانگری و درمان شناختی- رفتاری) بر متغیرهای وابسته (فاکتورهای ایمنی شناختی و بهزیستی روان‌شناختی) مورد بررسی قرار گرفت. جامعه آماری پژوهش بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید مراجعه‌کننده به بیمارستان "امام خمینی" شهر تهران طی شش ماه اول سال 1398 بودند که از بین آن‌ها 60 آزمودنی به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت کاملا تصادفی در دو گروه 20 نفری آزمایش و گواه قرار گرفتند. سپس مداخله مقابله درمانگری و درمان شناختی- رفتاری برای گروه آزمایش اجرا شد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه بهزیستی روانی Ryff (1994) و شاخص‌های ایمنی شناختی CRP (C-reactive Protein) و ESR (Erythrocyte Sedimentation Rate) بودند. به منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل کواریانس با سطح معناداری (05/0>P) استفاده شد.

یافته‌ها:

 نتایج حاکی از اثربخشی معنادار مقابله درمانگری و درمان شناختی- رفتاری بر شاخص‌های CRP (001/0>P) و ESR (001/0>P) و بهزیستی روانی (004/0=P) بودند.

نتیجه‌گیری: 

با توجه به اثربخشی مقابله درمانگری و درمان شناختی- رفتاری بر شاخص‌های ایمنی شناختی و بهزیستی روانی، به نظر می‌رسد که بتوان از این درمان به عنوان مکمل دارودرمانی در جهت کمک به بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید استفاده کرد.