رابطه کمبودهای اجتماعی و مهارت فردی با توانمندسازی رفتاری در دانش آموزان دوره اول متوسطه شهر یزد

نوجوانان با توانمندسازی رفتارهای خود در زمینه های مختلف بر چالش ها و مشکلات اجتماعی غلبه می کنند. بر این اساس، هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه کمبودهای اجتماعی و مهارت فردی با توانمندسازی رفتاری در دانش آموزان دوره اول متوسطه بود.

ابزار و روش ها: 

روش پژوهش، توصیفی- تحلیلی و از نوع مقطعی است. جامعه آماری این پژوهش کلیه دانش آموزان دوره اول متوسطه شهر یزد در سال تحصیلی 98-1397 بودند و تعداد نمونه بر اساس جدول مورگان 372 نفر تعیین شد. روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای است و ابزار پژوهش شامل پرسش نامه های استاندارد خودتوانمندسازی اجتماعی، مهارت های فردی و کمبودهای اجتماعی بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به کمک نرم افزار SPSS 20 انجام گرفت.

یافته ها:

 بین کمبودهای اجتماعی با توانمندسازی رفتاری دانش آموزان ارتباط معکوس وجود دارد. این ارتباط با ابعاد مهارت شناختی، مهارت رفتاری و آمایه انگیزشی معنادار بود (0.05>p)، اما با بعد کفایت هیجانی رابطه معنی داری وجود ندارد (0.05<p). علاوه بر این، بین مهارت فردی با توانمندسازی رفتاری دانش آموزان ارتباط مثبت و معنادار وجود دارد که بین ابعاد آن (مهارت شناختی، مهارت رفتاری، کفایت هیجانی و آمایه انگیزشی) نیز به همین صورت بوده است (0.05>p). همچنین متغیرهای کمبودهای اجتماعی و مهارت فردی دانش آموزان می تواند تغییرات متغیر توانمندسازی رفتاری دانش آموزان را پیش بینی کند (0.175=R2).

نتیجه گیری: 

کمبودهای اجتماعی با توانمندسازی رفتاری دانش آموزان رابطه معکوس و مهارت فردی با توانمندسازی رفتاری دانش آموزان رابطه مثبت داشته و می تواند آن را پیش بینی کند.