اومانیسم در سنجه نقد

اومانیسم بنیادی ترین ایده تمدن مدرن غرب است. شاید اساسی ترین ریشه تضاد غرب مدرن با انقلاب اسلامی ایران در ماهیت اومانیستی مدرنیته پنهان باشد؛ زیرا نگاه محوری غرب مدرن در همه ابعاد زندگی انسان گرایانه و انسان دوستانه است نه خداگرا. این مقاله به همین دلیل سکولار است. بنابراین ، با تشریح اومانیسم ، این مقاله نظر انتقادی نسبت به آن خواهد داشت. با مرور انسان گرایی، دو مفهوم نمایش داده می شود: گاه به معنای این است که حقوق انسانها به رسمیت شناخته می شود، حفظ می شود و کرامت آنها مورد توجه قرار نمی گیرد و گاهی به معنای تعلق اهمیت اصلی به انسان در هر زمینه ای است. تفسیر اول احتمال انتقاد از اومانیسم را کاهش می دهد و فقط به عنوان یک واقعیت بیرونی در گذشته و زمان حال، انسان را به نمایش می گذارد. بر این اساس، استفاده از اصطلاح اومانیسم در خارج از حیطه زندگی خود و همراه با ضمایم مانند اسلامی و غیره غیر ضروری و حتی جعلی و نادرست است. در تعبیر دوم ، اومانیسم از دو جنبه قابل پرورش است. اول از نظر مکتب فکری داخل و دوم از دیدگاه مکتب فکری. خود تضاد درونی (چه در بعد تیوری و چه در بعد عملی) ، اساسی ترین تقصیری است که مکتب فکری انسان محور را با بحران مواجه کرده است. گسترش ناعادلانه اومانیسم به خارج از زندگی آن نیز اساسی ترین انتقاد مکتب فکری را تشکیل می دهد.