تاثیر تراریزش و تیمار های هورمونی روی کالوس زایی و باززایی کارآمد ارقام سیب زمینی (Solanum tuberosum L.)

بهینه سازی کشت بافت گیاهی پس از تراریزش برای تولید گیاهچه های بیشتر، یکی از اولین اقدامات مهم برای تولید گیاهان تراریخت است. برای بررسی اثر فاکتور های مختلف بر روی صفات کالوس زایی دو رقم سیب زمینی (آگریا و مارفونا)، دو نوع ریزنمونه (برگ و میانگره)، دو نوع غلظت آنتی بیوتیک کانامایسین (50 و 100 میلی گرم در لیتر) و پنج نوع محیط کشتA, B, C ، D1 و D2 در آزمایشی به صورت فاکتوریل با چهار تکرار در قالب طرح پایه کاملا تصادفی اجرا گردید. ریزنمونه ها توسط ناقل pBIN19 حاوی ژن nptII تراریزش شدند. آزمایش های مولکولی نشان داد که ژن nptII به درستی در ژنوم هر دو رقم سیب زمینی درج شده است. میزان کارایی تراریزش به ژنوتیپ ریزنمونه وابسته نبود و کارایی تراریزش در حدود 3/6 درصد محاسبه گردید. تجزیه واریانس صفت درصد کالوس زایی نشان داد که محیطD2 ، ریزنمونه برگ، رقم مارفونا با غلظت آنتی بیوتیک 50 میکروگرم در لیتر با مقدار 100 درصد شناخته شد. کمترین درصد کالوس زایی در محیط C با ریزنمونه های میانگره مشاهده گردید. در بررسی تاثیر هورمون ها بر روی صفت کالوس زایی، در صورتی که هورمون زآتین به تنهایی استفاده شود، کالوس زایی بیشتری در مقایسه با سایر هورمون ها مشاهده شد. همچنین ریزنمونه برگ بهتر از ریزنمونه میانگره و رقم مارفونا نیز با حدود 9 درصد کالوس دهی بیشتر، بهتر از آگریا بود. نتایج نشان داد که کالوس های حاصل از ریزنمونه های میانگره بهتر از کالوس های ریزنمونه های برگی توانستند گیاهچه تولید کنند. به طور کلی، ریزنمونه های برگ رقم مارفونا سیب زمینی در حضور هورمون زآتین کالوس بیشتری تولید کردند.