اثر کینزیوتیپ به روش تسهیل عضله همسترینگ و مهار عضله کوادریسپس بر متغیرهای بیومکانیکی موثر بر آسیب لیگامان متقاطع قدامی در هنگام فرود، در زنان جوان فعال سالم

عوامل متعددی از جمله استراتژی متفاوت زنان در هنگام فرود سبب شیوع بیشتر آسیب لیگامان متقاطع قدامی (ACL) در مقایسه با مردان شده است. امروزه ورزشکاران از انواع تکنیک های تیپینگ جهت پیشگیری از آسیب لیگامان استفاده میکنند. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر کینزیوتیپ به روش تسهیل همسترینگ و مهار عضله کوادری سپس بر منتخبی از متغیرهای بیومکانیکی موثر بر آسیب ACL در زنان جوان فعال سالم می باشد. بدین منظور اطلاعات کینماتیکی و کینتیکی 18 زن جوان سالم (سن 16/1±94/19 سال، قد 14/2±167 سانتیمتر، وزن 72/3±33/58 کیلوگرم) شامل میزان فلکشن و ابداکشن زانو در لحظه تماس اولیه پا با زمین، حداکثر میزان فلکشن و ابداکشن زانو و حداکثر نیروی برشی قدامی در سه حالت: بدون تیپ، با استفاده از کینزیوتیپ شم و کینزیوتیپ به روش تسهیل همسترینگ و مهار عضله کوادری سپس در هنگام فرود تک پا به وسیله سیستم پردازش حرکت SIMI و صفحه نیروKISTLER مورد اندازه گیری قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که استفاده از کینزیوتیپ سبب افزایش معنادار فلکشن زانو در لحظه تماس اولیه پا با زمین و کاهش حداکثر نیروی برشی قدامی شد(05.0<p).با توجه به نتایج تحقیق می توان بیان داشت این تکنیک تیپینگ از طریق افزایش زاویه فلکشن زانو در لحظه تماس اولیه با زمین و کاهش نیروی برشی قدامی می تواند سبب کاهش احتمال بروز آسیب ACL در زنان جوان سالم شود. با این حال به نظر می رسد این تکنیک قابلیت کاهش عوامل خطرزای بروز آسیب لیگامان در صفحه فرونتال را ندار