تاثیرات همه گیری ویروس COVID-19 بر محیط زیست و روش شناسی پژوهش های این حوزه (با تاکید بر روش شناسی علوم میراثی)

عوامل مختلف محیطی در شیوع و گسترش اپیدمی، یا حتی رخدادهای همه‌گیری تاثیر می‌گذارد که ممکن است سبب بازخوردهایی از محیط نیز شود. بیماری کروناویروس جدید (COVID-19) در 13 مارس 2020 به‌عنوان یک همه‌گیری اعلام شد و شروع سریع، گسترش مکانی و پیامدهای پیچیده، آن را به یکی از فاجعه‌های قرن تبدیل کرده است. بیشتر کشورها با اقداماتی مانند فاصله اجتماعی به این همه‌گیری واکنش نشان داده و اقتصاد و دیگر فعالیت‌های آن‌ها به‌شدت کاهش یافته است؛ درنتیجه، در پایان آوریل 2020 همه‌گیری COVID-19 به تاثیرات زیست‌محیطی زیادی منجر شد. این تاثیرات هم مثبت (شامل بهبود کیفیت آب‌وهوا در نواحی شهری) و هم منفی (شامل آلودگی خطوط ساحلی به‌علت دفع مواد بهداشتی) است. پژوهش حاضر، ضمن مروری اولیه از تاثیرات مشاهده‌شده و بالقوه COVID-19 بر محیط‌زیست، بر تاثیرات آن روی حوزه‌های مطالعاتی علوم مختلف، با تاکید بر روش‌شناسی علوم میراثی در دوران همه‌گیری ویروس کرونا تمرکز دارد. در دوران همه‌گیری کرونا، الگوهای مطالعاتی شاخه‌های مختلف علوم میراثی و هویتی دستخوش تحول شده است. این تحول طیف وسیعی از تغییرات را شامل می‌شود، تا جایی که تمایل به برداشت‌های میدانی کاهش یافته است. در بحث پژوهش‌های کمی علوم میراثی، چون پژوهشگر با داده‌های جمع‌آوری‌شده از اشیای میراثی مواجه است، آلودگی این اشیاء، ماندگاری ویروس روی سطوح و دستورالعمل‌های برداشت از آن‌ها بسیار مهم است. در پژوهش‌های کیفی علوم میراثی نیز بسیاری از پژوهشگران ممکن است برداشت داده خود را متوقف کرده یا روش‌شناسی پروژه‌های خود را دوباره طراحی کرده باشند. شیوع و همه‌گیری ویروس کرونا، پژوهشگران را به این موضوع سوق داده است که از چه طریقی با تکنیک‌های از راه دور بتوانند داده‌های مورد نیاز پژوهش خود را جمع‌آوری کنند و بتواند تحلیل‌های مناسب را انجام دهند.