بررسی راهکارهای بازآفرینی بوم گردی در دوران پساکرونا (مطالعه موردی: مناطق روستایی مازندران)

بروز و گسترش پدیده ای به نام ویروس کرونا همه فعالیت‌های گردشگری از جمله بوم گردی را تحت تاثیر قرار داده است. آنچه تا کنون بر ادبیات این حوزه مطالعاتی، همانند سایر حوزه ها- غالب بوده است، همانا مطالعه و بررسی توسعه بوم گردی جهت تقلیل اثرات منفی و گشودن اقدامات توسعه ای بوده است. اما توقف نسبتا طولانی فعالیت‌های بوم گردی در کشور، این سوال را مطرح می کرد که در دوران پسا کونا، چگونه می‌توان فعالیت‌های بوم گردی را دوباره آغاز کرد. در این راستا،  مطالعه حاضر در صدد پاسخ به پرسش‌های زیر در زمینه فعالیت‌های بوم گردی، تاثیرات ویروس کرونا و راهکارهای بازآفرینی بوم گردی در دوران پسا کرونا است. جامعه آماری تحقیق حاضر را مناطق بوم گردی در شرق مازندران تشکیل می‌دهد و برای انتخاب نمونه‌ها نیز  از روش نمونه‌گیری هدفمند استفاده شده است. برای جمع‌آوری اطلاعات و داده‌های تحقیق، روش مصاحبه کیفی به کار رفته و در آن با تعدادی از صاحبان اقامتگاه های بوم گردی مصاحبه شده است. نتایج تحقیق نشان داده است که: (1)، ذی نفعان ضرورتی بر توقف کامل اقامتگاه های بوم گردی نمی‌دیدند و معتقد بودند که بهره برداری و استفاده بوم گردان به خاطر فاصله گذاری اجتماعی طبیعی با رعایت حداقل پروتکل‌های بهداشتی امکان‌پذیر می‌باشد(2)، امنیت بهداشتی اقامتگاه های بوم گردی در حد اقامت و ماندن در منزل است،(3)، حداقل یک فاصله زمانی سه ساله برای بازگشت به دوران عادی لازم می‌باشد که البته دوران بازگشت به اوج در آینده نزدیک متصور نیست،(4)، بازآفرینی فعالیت‌های بوم گردی نیازمند ایجاد تشکل قوی منطقه‌ای نظیر انجمن صنفی بوم گردی شرق مازندران می‌باشد تا تعامل سازنده با حاکمیت ایجاد شود، (5)، برای بوم گردی‌های تازه تاسیس، تسهیلات مالی فراهم گردد تا بتواند فعالیت‌های بوم گردی را دوباره آغاز نمایند. در حالی که سایر تحقیقات با استفاده از داده‌های ثانویه و در سطح ملی و کلان به بررسی  تاثیرات کرونا بر شاخص‌های اقتصادی پرداختند، تحقیق حاضر با استفاد از داده‌ها اولیه و میدانی به تجزیه و تحلیل تجربیات فردی دست اول در مورد تاثیرات اقتصادی ویروس کرونا بر بوم گردی در سطح جامعه محلی پرداخته است.