اثربخشی آموزش تاب آوری بر میزان عاطفه مثبت و منفی و کاهش آشفتگی های روان شناختی مادران دارای کودک مبتلا به اختلال بیش فعالی نقص توجه

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش تاب آوری بر میزان عاطفه مثبت و منفی و کاهش آشفتگی های روان شناختی مادران دارای کودک مبتلا به اختلال بیش فعالی نقص توجه  بود.

روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه مادران دارای کودک مبتلا به اختلال نقص توجه بیش فعالی شهر تبریز در سال 1398 بود که از میان آن ها با روش نمونه گیری دردسترس سی نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس عاطفه مثبت و منفی و پرسش نامه اضطراب، افسردگی و استرس بود.

ملاحظات اخلاقی: 

این مطالعه با کد اخلاق IR.IAU.TABRIZ.REC.1398.062 به تصویب کمیته اخلاق پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز رسید.

نتایج نه جلسه 90 دقیقه ای آموزش گروهی تاب آوری (برگرفته از برنامه هندرسون و میلشتاین، 2003) نشان داد آموزش تاب آوری منجر به افزایش عاطفه مثبت و کاهش عاطفه منفی و همچنین کاهش آشفتگی های روان شناختی مادران دارای کودک مبتلا به اختلال نقص توجه بیش فعالی می شود. 

این نتایج نشان می دهد آموزش تاب آوری می تواند به عنوان یک روش آموزشی درمانی در افزایش عواطف مثبت و کاهش عواطف منفی و آشفنگی های روانی مادران دارای کودک مبتلا به اختلالات کودکی موثر واقع شود.