پاسخ های رشدی و فیزیولوژیکی خیار پیوندی به تنش خشکی

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثرات بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی پیوند در القا مقاومت به تنش خشکی در خیار در شرایط گلخانه ای انجام گرفت. آزمایش فاکتوریل شامل فاکتورهای (گیاهان پیوندی و غیرپیوندی و سطح خشکی بر اساس پتانسیل اسمزی: شاهد، 4/0- و 8/0- مگاپاسکال) در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار اجرا شد. بذور خیار بومی اصفهان به عنوان پیوندک بر روی پایه فرو پیوند حفره ای انجام گرفت. نتایج افزایش مقاومت به تنش و تولید توده زنده بیش تر با افزایش جذب و توسعه ریشه ها در خیارهای پیوند شده را نشان داد. همچنین محتوای پتاسیم در گیاهان پیوندی نسبت به گیاهان غیرپیوندی کاهش یافت. طیف وسیعی از خصوصیات فیزیولوژیکی و مورفولوژیکی تحت تاثیر پیوند و اثرات متقابل پایه × پیوندک قرار گرفتند. برخی از این ویژگی ها سبب بهبود روابط آبی و رشد و نمو گیاه در شرایط تنش گشت. شاخص های تبادلات گازی همانند فتوسنتز، تعرق و هدایت روزنه ای در گیاهان غیرپیوندی از گیاهان پیوندی پایین تر بود. با افزایش معنی دار پرولین در گیاهان پیوندی در مقایسه با گیاهان غیرپیوندی و همچنین افزایش بیش تر پتاسیم در خشکی 8/0- مگاپاسکال در گیاهان پیوندی در مقایسه با گیاهان غیرپیوندی به نظر می رسد که مکانیسم تحمل به خشکی اعمال شده پایه از طریق حفظ تعادل اسمزی و برقراری هموستازی پتاسیم می باشد. درنهایت می توان پیوند را به عنوان یک روش کارآمد جهت القا تحمل به تنش خشکی و افزایش عملکرد خیار توصیه کرد.