اهمیت نقش و جایگاه دیپلماسی فرهنگی در بسط روابط ایران و ازبکستان

«دیپلماسی فرهنگی» رویکردی است مبتنی بر نقش و جایگاه عوامل پیوندگر «فرهنگ» در روابط میان کشورها و ملت ها. هدف نهایی این گونه از دیپلماسی- در یک فضای صمیمانه، همگرا و بدور از تشنج، ارایه یک تصویر مطلوب از روابط همه جانبه، بر اساس اشتراکات تمدنی- فرهنگی و هویتی میان کشورهاست. روابط ایران و ازبکستان با وجود علقه و عقبه های غنی فرهنگی در طول کمتر از سه دهه (از1991م)، همواره دچار ضعف و نوسان بوده است. با مرگ اسلام کریم اف (2 سپتامبر 2016) و روی کار آمدن شوکت میر ضیایف (14 دسامبر 2016)، فصل جدیدی در روابط خارجی ازبکستان با سایر کشورها و از جمله ایران آغاز شد. بر اساس سیاست تداوم و تغییر با کمی انعطاف بیشتر، دولت جدید خواستار تعمیق و گسترش روابط دوستانه با ایران است. در این راستا سوال اصلی مقاله پیشرو این گونه است؛ با عطف به پیشینه تاریخی- تمدنی ایران در آسیای مرکزی به طور عام و ازبکستان به طور خاص، ایران و ازبکستان چگونه می توانند روابط همگرا و روبه جلویی داشته باشند؟ از آنجایی که ازبکستان (همانند اغلب جمهوری های آسیای مرکز) عقبه تمدنی و فرهنگی ایران به حساب می آید، دو کشور قادرند در چارچوب «دیپلماسی فرهنگی» ، ضمن خنثی کردن زمینه های تهدید، روابط همگرا و روبه رشدی را در همه زمینه ها دنبال نمایند. از این حیث در روابط و تعاملات فرهنگی- تمدنی ایران و ازبکستان، مولفه هایی همچون اسلام به عنوان دین مشترک، زبان فارسی، مفاخر مشترک، حضور فرهنگ ایران در ازبکستان، جذابیت های میراث تمدنی، تاریخی و طبیعی، توریسم، اقتصاد و... وجود دارد که می تواند موجب تقویت روابط دو کشور شود.«دیپلماسی فرهنگی» رویکردی است مبتنی بر نقش و جایگاه عوامل پیوندگر «فرهنگ» در روابط میان کشورها و ملت ها. هدف نهایی این گونه از دیپلماسی- در یک فضای صمیمانه، همگرا و بدور از تشنج، ارایه یک تصویر مطلوب از روابط همه جانبه، بر اساس اشتراکات تمدنی- فرهنگی و هویتی میان کشورهاست. روابط ایران و ازبکستان با وجود علقه و عقبه های غنی فرهنگی در طول کمتر از سه دهه (از1991م)، همواره دچار ضعف و نوسان بوده است. با مرگ اسلام کریم اف (2 سپتامبر 2016) و روی کار آمدن شوکت میر ضیایف (14 دسامبر 2016)، فصل جدیدی در روابط خارجی ازبکستان با سایر کشورها و از جمله ایران آغاز شد. بر اساس سیاست تداوم و تغییر با کمی انعطاف بیشتر، دولت جدید خواستار تعمیق و گسترش روابط دوستانه با ایران است. در این راستا سوال اصلی مقاله پیشرو این گونه است؛ با عطف به پیشینه تاریخی- تمدنی ایران در آسیای مرکزی به طور عام و ازبکستان به طور خاص، ایران و ازبکستان چگونه می توانند روابط همگرا و روبه جلویی داشته باشند؟ از آنجایی که ازبکستان (همانند اغلب جمهوری های آسیای مرکز) عقبه تمدنی و فرهنگی ایران به حساب می آید، دو کشور قادرند در چارچوب «دیپلماسی فرهنگی» ، ضمن خنثی کردن زمینه های تهدید، روابط همگرا و روبه رشدی را در همه زمینه ها دنبال نمایند. از این حیث در روابط و تعاملات فرهنگی- تمدنی ایران و ازبکستان، مولفه هایی همچون اسلام به عنوان دین مشترک، زبان فارسی، مفاخر مشترک، حضور فرهنگ ایران در ازبکستان، جذابیت های میراث تمدنی، تاریخی و طبیعی، توریسم، اقتصاد و... وجود دارد که می تواند موجب تقویت روابط دو کشور شود.