مقایسه اثربخشی درمان هیجانمدار و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شدت تجربه درد و تابآوری زنان مبتلا به سردرد مزمن

پیشرفت‌های نظری و رشد پژوهش‌ها، مبانی لازم برای مفهوم‌سازی سردرد به ‌عنوان یک اختلال روانی فیزیولوژیکی را فراهم آورده و باعث استفاده از درمان‌های رفتاری و روان‌شناختی برای سردرد شده است. پژوهش حاضر، با هدف مقایسه اثربخشی درمان هیجان‌مدار و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شدت تجربه درد و تاب آوری زنان مبتلا به سردرد مزمن صورت گرفت.

مواد و روش‌ها:

 روش پژوهش، نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون - پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری، زنان مبتلا به سردرد بودند که در سال 1398 به کلینیک‌های دولتی مغز و اعصاب شهر پارس‌آباد مراجعه کرده بودند. تعداد 30 نفر با استفاده از نمونه‌گیری هدفمند انتخاب، و به ‌صورت تصادفی در سه گروه مساوی قرار گرفتند. گروه‌های آزمایش، درمان‌های مختص خود را در 8 جلسه 5/1 ساعته دریافت کردند. داده‌ها توسط آزمون تحلیل واریانس آمیخته با اندازه‌گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی تجزیه وتحلیل شدند.

یافته‌ها: 

در پیش‌‌آزمون میانگین و انحراف معیار نمره شدت تجربه درد و تاب‌آوری در گروه‌های درمان و کنترل اختلاف معنی‌داری نداشت. هر دو درمان، شدت تجربه درد بیماران را در پس‌آزمون کاهش، و تاب‌آوری را افزایش دادند (001/0>p). در مرحله پیگیری، اثر این دو درمان ماندگار بود (001/0>p). تاثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شدت تجربه درد و تاب‌آوری در مراحل پس‌آزمون و پیگیری بیش‌تر از تاثیر درمان هیجان‌مدار بود (001/0>p).

نتیجه‌گیری:

درمان هیجان‌مدار و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد با کاهش شدت سردرد، سبب افزایش تاب‌آوری بیماران مبتلا به سردرد مزمن شدند، از این‌رو می‌‌توانند راهبرد پیشگیرانه مفیدی تلقی شوند.